Schrijver Roxane van Iperen: ‘Er bestaat niet zoiets als simpel slachtofferschap’

‘Dat ik nooit over mijn privéleven heb willen praten, is ook omdat ik human interest vaak gewoon saai en voorspelbaar vind. Daar gaan we weer: mensen zijn gemankeerd, dan gaan ze heel hard werken omdat ze liever bewonderd willen worden dan geliefd willen zijn, want ze denken dat dat een gat vult. Je kunt het één keer doen, je hele hebben en houden eruit gooien, als een tube verf die je leegknijpt. Hup, daar ligt de klodder, jij blijft leeg achter, en vervolgens ben je alleen nog maar bekend om wie je privé bent, niet om het ambacht, om wat je kan.’

'Ik wil zelfs de mensen beschermen die zich in dit boek zullen herkennen. Dat is nota bene een van de thema’s: de loyaliteit van kinderen, ongeacht wat ze om zich heen zien gebeuren, omdat ze voor altijd met onzichtbare draden verbonden blijven aan het nest waar ze uit komen.’

Je hebt mensen die een leven van de geest leiden, van het hoofd, maar dit soort mensen leidt een leven van het lichaam. De geest-mensen zijn vaak degenen die langetermijnplannen hebben, beleid maken, de betere banen krijgen, die kunnen nadenken over cultuur en politiek. De mensen van het lichaam, die te maken hebben met geweld, verslaving, misbruik, armoede, chronische ziekte, daar wordt vaak óver gepraat. Omdat die minder snel op die posities terechtkomen. Om aanwijsbare redenen hoor, want als je er middenin zit begrijp je vaak helemaal niet wat er gebeurt, waarom iets gebeurt, of kun je daar in elk geval geen woorden aan geven. Het is overleven. Maar zij snappen wél dat je zelden ongeschonden blijft. Dat je je, indien nodig, wel degelijk als een hond gedraagt.’