Discover everything about everything from Eveline Druncks

Wat mooi dat dit bestaat en blijft bestaan!

Het idee dat mannen jagers zijn en vrouwen verzamelaars is niet onderbouwd met beschikbaar bewijs.

In een post-apocalyptische wereld bevinden 10.000 mensen zich al minstens 140 jaar in een silo onder de grond. Niemand weet hoe ze er kwamen, wat er is gebeurd of wanneer het veilig is om eruit te kunnen. Hier vragen over stellen is ten strengste verboden. Maar de nieuwsgierigheid van de mens blijkt niet te onderdrukken, net als de dorst naar macht.

Deze serie keek ik in één weekend uit. Het verhaal boeide me en de muziek sleepte me helemaal mee. Gelukkig is seizoen 2 bevestigd.

Tof boek over hoe de zelfhulpboeken in de jaren sinds de (wederopbouw na de) tweede Wereldoorlog zijn opgekomen en veranderd in Nederland. Ook interessant om te lezen hoe het verschilt met de Verenigde Staten.

De nerd in mij vond dit boek vol feitjes, onderbouwing en ‘debunking’ helemaal geweldig. Aanrader voor iedereen die vrouwen meer (begrip over hun) orgasmes gunt.

Erg gelachen, leuke referenties ook.

Een fijn luisterboek over een serieus onderwerp, voorgelezen door de auteur. Met veel voorbeelden en geschiedenis die op de VS gefocust is, maar dat vond ik niet storend.

Trudi biedt modellen en stappenplannen als houvast om racisme op de werkvloer te bestrijden en een inclusieve werk cultuur te bevorderen. Een fijne gids gids voor zakelijke professionals die zich willen inzetten voor een rechtvaardigere en inclusievere werkomgeving, waarin iedereen gelijke kansen krijgt en zich gesteund voelt ongeacht hun achtergrond.

Ik overweeg het fysieke boek ook te kopen, want ik verwacht hier nog wel eens naar terug te pakken.

Op nieuwjaarsdag 1975 door VPRO uitgezonden tv-bewerking van een surrealistisch verhaal van Nederlandse schrijver Belcampo, waarin de bevolking van het dorp Rijssen in Overijssel de dag des oordeels ondergaat.

Ik vond het zo gek en interessant tegelijk. Misschien omdat het van voor mijn tijd is?

Een praktisch boek met heel veel perspectieven over hoe je inclusie in organisaties realiseert.

We hebben een lange adem nodig voor inclusie en gelijkwaardig. Dat is geen sprint, maar een marathon.

Pijnlijk herkenbaar artikel.

“De ‘natuurlijke reflex’ van managers is nog altijd: neurodivergenten moeten zich aanpassen. ‘Jij hebt een probleem, dus jij gaat daar pillen voor slikken of therapie voor doen en dan word je weer normaal. Dan kan je hier weer volwaardig functioneren. Dat horen we echt in de praktijk.’

Neurodivergenten kunnen zich ook heel goed aanpassen, weet Schepers. Zeventig procent verzwijgt hun neurotype uit angst voor de negatieve impact op hun carrière. Maar dat maskeren en proberen te voldoen aan de (ongeschreven) normen kost ze veel energie. Uiteindelijk eist dat zijn tol. Ze vallen uit of ze vertrekken.”