Discover articles about everything from Philip Huff

Het Internationaal Literatuurfestival Utrecht vroeg twintig schrijvers een open brief te schrijven aan een minister. De voor de Librisprijs genomineerde Auke Hulst schreef een brief aan Ernst Kuipers, over eenzaamheid: 'Niet dat ik in de illusie verkeer dat een huwelijk mensen vrijwaart van eenzaamheid. God, nee.'

Een indrukwekkend essay uit The Paris Review, van Jean Garnett.

Nina Köll schreef een helder stuk over 'Cancel culture', 'wokeness', 'wokism' en andere "thought-terminating clichés we must eliminate". Aanrader.

Jelmer Mommers is een van mijn lievelingsauteurs (zijn nieuwsbrief is ook een aanrader). Hij tipte een stuk van Elizabeth Kolbert uit The New Yorker, ’een van de mooiste klimaatverhalen die ik dit jaar las.’ (zijn woorden, ik sluit me er bij aan.) Kolberts stuk sluit weer aan bij Mary Robertson opvatting ‘dat we een wereld moeten schetsen waar we naar toe kunnen rennen.' Dat helpt, tegen klimaatcynisme - en verlamming.

Rasit Elibol schreef voor De Groene Amsterdammer dit indrukwekkende essay over armoede in zijn jeugd. Met deze cijfers: elke dag gaan in Nederland 29.000 kinderen zonder ontbijt naar school gaan. Door de hoge inflatie steeg het percentage kinderen in armoede van 7,2% in 2021 naar 9,2% in 2022. Dat is bijna een op de tien. Gaaf land, hoor.

Jaap Tielbeke met een belangwekkend stuk over Amitav Gosh: ‘De wereld als grondstof’. Goshs boek, The Nutmeg's Curse, is geweldig.

Een roerend essay van Nick Sturm over de danscriticus en dichter Edwin Denby, een vriend van Frank O’Hara. Maar ook voor wie niets heeft met dans, poëzie of New York, een geweldig stuk: Feelings are our facts. (Wat een titel! Poetry.)

Paul Mescal, Connell uit Normal People, gaf aan The Guardian dit interessante interview: “I remember growing up being incredibly anxious about the financial state of my family because it’s the thing that causes the most stress for young parents. I always used to wonder, ‘Do other families have arguments like this?’”.

Keith Jarrett is mijn lievelingsmuzikant. Iemand zette twintig wat meer toegankelijke muziekstukken onder elkaar en dat is heel fijn, want nu raak ik niet meer paniek als ik word gevraagd iets van hem aan te raden.

Tamar de Waal schrijft wederom een steengoede column: een nationale identiteit gaat ook, júíst, om herdenken, herstellen, een gróter verhaal vertellen.

Treffend VVD-signaal daarom ook, dat Dijkgraaf afreist om de excuses te maken en niet Rutte zelf.

Maakt excuses direct kleiner.