Discover tv shows about comedy corner from Thomas van Neerbos

Comedy: “niet flauw en best rauw”.

Had deze volgens mij al op een lijstje staan, nu weet ik zeker dat ik hem wil kijken 🤗

In alle geweld van goeie series, vaak zo donker en heftig, ben ik altijd blij als een serie goed is - én licht. Vermaak mag licht zijn in donkere tijden…

Only Murders in the Building is precies dat!

En vooral heerlijk. Helemaal als je fan bent van podcasts en whodunnits, maar ik ben geen van beide dus deze tip zegt wat…

Op Disney+, 3 seizoenen en de 4e komt eraan.

Comedygrootheden Steve Martin en Martin Short (vrienden sinds The Three Amigos) hebben zichtbaar plezier, met hun origineel en goed gekozen tegenspeler Selena Gomez en met de enorme reeks beroemdheden (Tina Fey, Sting, Amy Schumer, Meryl Streep) die het heerlijk lijken te vinden om even mee te mogen doen, maar vooral met elkaar.

Afleveringen zijn kleine feestjes van 30 minuten…

Uit de VPRO gids:

“Waar de camerafilters in prestigieuzere projecten vaak donker en grauw zijn, zijn het hier warme kleuren en gemoedelijke behangetjes die het decor bepalen.”

“De twee mannen op leeftijd proberen moorden op te lossen met hulp van hun jongere buurvrouw terwijl ze er ondertussen een true-crime-podcast – titel: Only Murders in the Building – over maken. Maar gruwelijk wordt het geen seconde, het is eerder gemoedelijk en charmant. Een feelgoodserie eigenlijk, soms met een subtiel, emotioneel randje, maar vooral grappig.”

“Only Murders in the Building had makkelijk de verkeerde toon kunnen treffen. De grens tussen grappig en flauw is immers flinterdun. Ook het feit dat de drie hoofdrolspelers zich wagen aan een true-crime-podcast had geforceerd kunnen aandoen, maar in beide opzichten weet de serie volledig te overtuigen. Daar komt bij dat de whodunit dankzij de vele plotwendingen en onthullingen tot het einde toe blijft boeien. Een uiterst welkom warm bad in deze grauwe tijden.”

“Surrounded by losers and misfits and boozers…” zong Mick Jagger speciaal voor deze serie. Het is bijna 2024, kies een slecht voornemen dit jaar:

In plaats van jezelf allerlei moeilijke nieuwe eigenschappen aan te meten, gun ik jullie jezelf te vergelijken met de menselijke mensen uit deze serie, neem een voorbeeld aan deze heerlijke langzame paarden…

Slow Horses is een heerlijke combinatie van suffe kantoor comedy en spannende politieserie.

Belangrijker: de perfecte manier om jezelf gerust te stellen deze dagen. Je ontkomt er niet aan om aan het einde van het jaar terug en vooruit te kijken. Dan kun je zenuwachtig denken: wat is er allemaal niet gelukt? En dan kijk je Slow Horses.

Slow Horses is (ik zag nog maar één seizoen maar ik las gelukkig ook de geweldige reviews van Anke Meijer in VPRO Gids dus ik durf het toch met stelligheid te zeggen) een lekkere spannende serie over eens niet de slimste en succesvolste mensen ooit.

James Bond, Jason Bourne, Jack Bauer - en nog letterlijk honderden anderen - zijn slim en snel en anderen slim te snel af.

De bewoners van Slow Horses zijn rustgevend stoffig, verslaafd en sloom - de perfecte mensen om je aan te spiegelen deze kerst, en je goeie voornemens op af te stemmen.

Deze Slow Horses zitten in Slough House, waarover Meijer schrijft:

“Ergens in een steegje in Londen, net voorbij de overvolle vuilniscontainers, bovenaan een ijzeren trap en achter een stalen deur die altijd klemt, bevindt zich Slough House; het afvoerputje van de Britse geheime dienst. Een plek waarnaar geheim agenten worden verbannen als ze een kolossale fout hebben begaan. Als ze bijvoorbeeld een map met staatsgeheimen in de metro hebben laten liggen, in bed zijn beland met de vrouw van een ambassadeur of de verkeerde persoon binnen MI5 tegen de haren in gestreken hebben. Slough House, dat figuurlijk zo ver van het glimmende hoofdkantoor in Regent’s Park ligt dat het net zo goed in Slough, even buiten Londen, had kunnen liggen (vandaar de naam), is het MI5-kantoor waar spionnencarrières onder stapels stoffig papierwerk langzaam sterven.”

De serie begint met iemand die, uiteraard tegen z’n wil, op Slough House terecht komt en daar weer snel weg wil; waardoor iedereen in beweging moet komen…

Kijk deze serie voor Gary Oldman.

Kijk deze serie omdat het de perfecte combinatie van The Office en Homeland is: “Slow Horses, de serie, werd geschreven door screenwriter Will Smith (Herron was betrokken als adviseur). Smith behoorde hiervoor tot het schrijversteam van Veep, en dat is te merken. Op de momenten waar de slow horses als team opereren, is de serie eerder Veep (of The Office) dan Homeland. En juist die combinatie van een zichzelf serieus nemende, oprecht spannende spionnenserie (de ontvoeringsscènes zijn niet om te lachen) en de bijna workplace comedy-achtige sfeer in Slough House, maakt deze serie onweerstaanbaar.”

Kijk de serie als je zoals ik van Londen houdt, al je lievelingsplekken komen voorbij.

Kijk deze serie om jezelf gerust te stellen. Niet alles is gelukt dit jaar, niet alles zal lukken in 2024, maar je werkt niet in Slough House - als Slow Horse.

🎁

Heb als kind, volwassene én vader eindeloos kinderseries gezien: Bluey is de beste. Ontroerend, grappig, raak - én: niet alleen voor kinderen.

Scoort een zeldzame 9.4, zelfde categorie als Sopranos, The Wire, Breaking Bad en The Office. En is die 9.4 waard.

Ik merk steeds dat als m’n dochter dit kijkt, ik naast haar ga zetten, en blijf kijken…

Met de bijzondere kracht om zowel het leven van kinderen, als volwassenen, tot leven te brengen en te ontleden. Ons zelfs, braak, iets te leren…

Bijvoorbeeld in seizoen 3 aflevering 15, waarin een vader en dochter tegelijk op expeditie zijn - op hun eigen manier.

Andere hoogtepunten voor volwassenen:

Trampoline. Seizoen 1 - 26

Café. Seizoen 2 - 35

Bedroom. Seizoen 3 - 1

Mijn favoriet: Telefoons (3-16). Waarin een opa probeert met z’n kleindochters restaurantje te spelen, maar ontdekt dat hij te maken heeft met online thuisbezorgd app, hij vraagt op een bepaald moment: “maar zit ik dan nu zonder iemand te zien alleen thuis te eten wat ik heb besteld?”

🥲

Het enige nadeel van deze serie is dat ie kort is, want het is een: “a stereotype-smashing, Tarantino-esque triumph” en een “a Coming-of-All-Ages Masterpiece”.

Reservation Dogs (op Disney+) is een baanbrekende komedie over de avonturen van vier inheemse tieners op het platteland van Oklahoma die stelen, roven en sparen om in het exotische, mysterieuze en verre Californië te komen. Een serie die zo min mogelijk uitlegt, maar je gewoon meeneemt naar deze volwaardige wereld vol interessante en grappige mensen.

En helemaal gemaakt door inheemse volken: het volledige schrijversteam, de voltallige crew en het merendeel van de cast. Zo kan de serie scherp zijn en soepel spelen met stereotypen, zonder dat het ongemakkelijk is.

In mijn immer voortdurende zoektocht naar series die serieus en héél erg goed zijn maar niet zo zwaar en donker (Sopranos, Game of Thrones, The Wire) vond ik al Ted Lasso, Only Murders in the Building en Hacks.

Reservation Dogs doet, net als Somebody Somewhere iets extra bijzonders: het behandelt zware onderwerpen op een toegankelijke en zelfs luchtige manier, zonder ze minder serieus te nemen.

En dat werkt fenomenaal.

Ik leer, voel, lach en ervaar met een groep mensen waar ik veel te weinig van wist.

En het is ook nog eens een ‘coming of age’ verhaal - m’n lievelings.

Het enige nadeel dus, maar 28 afleveringen van 25 min. Mijn hoop is dat de makers over 10 jaar nog eens laten zien hoe het met Bear, Cheese, Elora Danan en Willie gaat.

ps. Nog wat ‘raving reviews’:

The Guardian:

Reservation Dogs is able to lay waste stylishly to centuries of myth and misrepresentation due to one simple, crucial, innovation: almost everyone involved in the production is a Native American, offering a perspective which never panders to the often-fetishising gaze of outsiders. Instead, this show tells of the push-pull of home: that simultaneous yearning to both belong and be free. It is a familiar coming-of-age experience, and one that is presumably only intensified when your homelands have been stolen and sold back by the colonisers more times than history records. Reservation Dogs doesn’t get too deeply into all that – in the same way that teenagers themselves tend to skate along the surface of generational trauma, aware but apparently unbothered.”

New York Times;

“For a series that ran only three short seasons, Reservation Dogs left an inordinate amount of unshakable moments like that. And even though it ends by its creators’ own choice, it is easy to feel, as Willie Jack says of Fixico, that we didn’t get to spend enough time with it. But I trust that its run was just about enough. It’s a story about young people in a transitional period of their lives, and it didn’t, like some past teen series, contort itself to keep them in place longer. Like Fixico and his wizard ways, it will stay with us long after it’s gone.”