Discover podcasts about health & psychology from anyone

Mooie leerzame podcast door Harvard geluksprofessor Arthur Brooks. Mooi omdat het niet tastbare en zelfs spirituele onderwerpen aan de hand van wetenschap bespreekt. Dit is mijn favoriete aflevering omdat het zo herkenbaar/actueel is en tegelijk nieuwe inzichten geeft. Hij gaat in gesprek met een van mijn favoriete auteurs Dr Shefali (o.a van The Conscious Parent) over authenticiteit en hoe we ons identificeren (en welke maskers we dragen vooral relevant in deze hoogtijdagen van social media).

Gepieker en gedachtenspinsels – de hele dag zitten we in ons eigen hoofd. Wat als je even in het hoofd van een ander kan kruipen? In zes afleveringen van een kwartier leer je over het leven van mensen bij wie iets speelt in het hoofd.

Maaike heeft een angststoornis, ze raakt regelmatig in paniek, bijvoorbeeld als haar moeder later thuis is dan verwacht. Deliane heeft tinnitus opgelopen bij een metalconcert, nu hoort ze de hele dag een piep in haar oren. Door de piep kan ze zich niet goed concentreren, heeft ze slaapproblemen is ze snel overprikkeld.

In de derde aflevering kruip je in het hoofd van Robin, die PTSS heeft: „Mentaal ben ik in Afghanistan. Mijn hoofd probeert mij thuis te krijgen, maar dat lukt niet.”

De aflevering “Self-care laid bare” wees me op “faux self-care”, wat ik meteen herkende. Er is een systeem van dingen/klasjes/workouts die vrouwen moeten consumeren onder het mom van self care. Terwijl ze eigenlijk overbelast worden worden ze belast met iets nieuws. Een nieuw iets wat je moet behalen of volhouden. Volgens mij ligt de kwestie die hier wordt besproken met een psycholoog gespecialiseerd in mental health van vrouwen (van kleur, in de VS) onder veel gedrag en bijvoorbeeld het succes van spinning klasjes in het donker.

Lijden is iets ervaren maar het niet willen ervaren. Het is het ontkennen van de werkelijkheid. Het is goed om als mens vanaf een afstand naar jezelf te kijken, juist niet om dissociatie toe te passen, nee we moeten juist voelen, maar we moeten ons er niet mee identificieren.

Kortom: wel voelen maar het niet zijn. Juist het niet willen voelen van een gevoel maakt dat je het bent. Je maakt het als het ware te rationeel, je ego verzint er een verhaal omheen. Deze ontkenning van het gevoel creëert het lijden. Terwijl het enige dat je moet doen is het te voelen.

Omgekeerd, een fijn gevoel beschouwen we als het bewijs van onze eigen waardevolheid. Het tegenovergestelde dus van de negatieve emoties beschouwen als het bewijs van ons eigen falen, waardoor we het niet willen voelen.

Jan Geurtz legt het allemaal klip en klaar uit. Fascinerend en helemaal niet zo makkelijk om toe te passen. Maar hij zet wel een deur open naar een groter bewustzijn. Zonder het heel zweverig te maken.

Zo legt hij uit waarom we Ne Me Quitte Pas van Brel zo mooi vinden. Omdat we de emoties kunnen voelen zonder dat we ons ermee identificeren. Dat voelen van emoties zoeken wij dus juist op. De truc is dus om ons er niet mee te identificeren, het gevoel te nemen zoals Ne Me Quitte Pas ons kan raken.

Wat Pieter van der Wielen en Jan Geurtz hier in een uurtje neerzetten is geweldig.

Journalist Lisa Phu’s moeder verliet Cambodja in 1980. Ze had twee dochters, was zwanger van haar derde kind (Lisa) en had ook twee neefjes en een nichtje onder haar hoede. Ze had geen concreet plan. Weg uit Cambodja, maar waar ze precies naartoe zou vluchten: geen idee.

In ‘Before Me’ vertelt Lisa Phu over het leven van haar moeder voordat zij werd geboren. In aflevering 1 wordt Lisa zelf moeder en dát is het begin van de zoektocht naar haar moeders verleden. Tijdens Lisa’s kraamtijd praten ze samen over de wreedheden die Pol Pot en de Rode Khmer haar familie hebben aangedaan. Later leer je dat haar moeder binnen een jaar na haar vertrek veilig in New York woont, maar dat het tientallen jaren duurt om te verwerken wat haar is overkomen.

Voor wie ook zo verslingerd was aan het verhaal van ‘The Missing Cryptoqueen’ is er goed nieuws: journalist Jamie Bartlett lanceerde deze maand een nieuwe podcast: Believe in Magic.

Net als bij zijn vorige show is hij een oplichter op het spoor. Het is een bijzonder pijnlijk verhaal: een jong Brits meisje, Megan, zet samen met haar moeder een stichting op: Believe in Magic. Van het gedoneerde geld organiseren ze uitjes voor zieke kinderen. De band One Direction steunt het initiatief en via hun fans komt er veel geld binnen.

Megan is zelf ook ernstig ziek, een hersentumor. Op Facebook post haar moeder updates. Als ze hun grote groep volgers om geld vraagt voor een dure behandeling in de Verenigde Staten, vertrouwt de Britse Joanna Ashcraft het niet en begint ongemakkelijke vragen te stellen.

Vond vooral 2e helft boeiend. Over het probleem dat we (beter gezegd: 'dat onze gedachten') onszelf identificeren met de gevoelens die we ervaren. En over de vraag of er om ons heen niet sowieso een op hol geslagen identificering plaatsvindt

Nog een serie die veel te mensen kennen, in dit geval om te luisteren, is Dying For Love. Het is het zeer persoonlijke relaas van twee vriendinnen - de een is gezond, de ander krijgt kanker en gaat in haar laatste levensmaanden zeer actief op zoek naar seks met allerlei dates. En vertelt dat allemaal na aan haar vriendin. Het is heel goed gemaakt, het is grappig en echt en je moet er ook erg van huilen. Heel mooi, en ik hoor er nooit eens iemand over.

We kunnen het er lang of kort over hebben maar wederom een geweldig spannend verhaal uit de koker van Jamie Bartlett, ook bekend van Crypto Queen. Ook in deze serie speelt oplichting de hoofdrol.

Een ongeneeslijk zieke tiener en haar moeder zetten een stichting op om leuke uitjes voor andere zieke kinderen te organiseren. One Direction support de stichting en de organisatie wordt in korte tijd heel succesvol. Totdat er op Facebook ouders zijn die zich afvragen of de ziekte van Megan wel bestaat?

Een ongelooflijk waargebeurd verhaal.

Sta je voor een belangrijke keuze in je werk of leven? Stel jezelf dan deze drie eenvoudige vragen die ik hoorde in de Tim Ferriss-podcast:

- Welke optie maakt alle andere dingen op je lijst makkelijker te doen of irrelevant?

- Welke optie maakt je het meest trots als deze af is?

- Welke optie kan het grootste succes opleveren, ook als het mislukt? Kijk naar deze drie scoringspunten: (aan)leren van vaardigheden, nieuwe contacten en de energie die het je gaf.