Background

Thomas van Neerbos

Speaker Coach, Speechwriter & Tekstdokter. Docent Retorica UvA & Host @Fantasiewerelden. Altijd op zoek naar mooie verhalen, in welke vorm dan ook.

110 posts / 50 following / 514 followers

Follow Thomas

The Leftovers

Letterlijk adembenemend! De beste serie die niemand zag
 HBO op z’n best. Elke aflevering een ontregelende film - die me iets leerde over mezelf. Ineens is 2% van de wereldbevolking verdwenen. Deze serie gaat over wat dat met mensen doet. Het verdriet, de onzekerheid, de waanzin. Maar ook de cults die ontstaan, de marketing, de religie. Iedereen zoekt troost en afleiding. Twin Peaks, Six Feet Under, Fleabag en True Detective ineen, en toch anders. “Het is alsof je naar Portishead luistert, terwijl je net geopereerd bent en onder de pijnstillers zit” schreef Emily Nussbaum in The New Yorker. Het gaat voor mij vooral over hoe dun ons laagje kennis is, in deze onzekere wereld. En hoe mooi dat is. We zijn allemaal leftovers 🍂 ps. De eerste afleveringen zijn goed, maar ook zwaar. Ik ben daar de eerste keer direct gestopt. Het kwam iets te dicht bij. Toch moet je het nog even proberen


April 5
Selected by:
Thomas van Neerbos
  + 90 saves
Quote

Letterlijk adembenemend! De beste serie die niemand zag
 HBO op z’n best. Elke aflevering een ontregelende film - die me iets leerde over mezelf.

Ineens is 2% van de wereldbevolking verdwenen. Deze serie gaat over wat dat met mensen doet. Het verdriet, de onzekerheid, de waanzin. Maar ook de cults die ontstaan, de marketing, de religie. Iedereen zoekt troost en afleiding.

Twin Peaks, Six Feet Under, Fleabag en True Detective ineen, en toch anders. “Het is alsof je naar Portishead luistert, terwijl je net geopereerd bent en onder de pijnstillers zit” schreef Emily Nussbaum in The New Yorker.

Het gaat voor mij vooral over hoe dun ons laagje kennis is, in deze onzekere wereld. En hoe mooi dat is.

We zijn allemaal leftovers 🍂

ps. De eerste afleveringen zijn goed, maar ook zwaar. Ik ben daar de eerste keer direct gestopt. Het kwam iets te dicht bij. Toch moet je het nog even proberen


Somebody Somewhere đŸ„Č

Ik moest deze serie na acht minuten stopzetten
 Om mensen te appen dat ze ook moesten kijken. Best wat mensen. Soms weet je meteen: dit is fijn. Vaak ontdek ik als een kleine serie zo raak is - als de hoofdrolspeler niet lijkt te acteren maar echt ‘meemaakt’ - dat de schrijver van de serie ook de hoofdrolspeler is. Better Things, Fleabag, Girls. Bridget Everett lijkt erg op Sam, die ze speelt. Ze komt ook uit Kansas, verloor ook een zus en groeide ook op in een gezin waar alcohol een probleem was. En net als Sam zocht ze jarenlang naar een thuis. Verhuisde naar New York, probeerde het lange tijd te maken op het podium, ging aan de slag als serveerster, was een vaste klant in de karaokebar en maakte naam in de underground-cabaretscene. Ze heeft Sam ‘meegemaakt’ en dat zie je nu ze haar ‘speelt’. “Somebody Somewhere is ongelooflijk echt en warm. Everett maakt Sams verdriet en verslagenheid voelbaar. Van Joel hou je vanaf het eerste moment dat hij in beeld is. Hun chemie samen is onweerstaanbaar.” “In een zee van superhelden- en true-crimeseries, is Somebody Somewhere een stil, on-exotisch eilandje. Voor een onvergetelijk verhaal hoef je niet naar Manhattan of een ver sterrenstelsel. Het leven van zomaar iemand, zomaar ergens is ook bijzonder.” Somebody Somewhere, gaat letterlijk over gewoon iemand, gewoon ergens. Een serie over niets en daarmee over alles, of over ons. 💞

May 19
Selected by:
Thomas van Neerbos
  + 78 saves

Lessons - leren over alles 📚

Één van de beste boeken die ik ooit las. Letterlijk over alles. Een leven in al z’n eerlijkheid en schoonheid weergegeven door in- Ă©n uitzoomen. McEwan doet zoveel tegelijk: de geschiedenis van Ă©Ă©n mens en de mensheid, de laatste decennia in grote gebeurtenissen (van Cuba crisis tot Corona) en prachtig beschreven emoties, kleine keuzes en toevalligheden. Een leven van jeugdig gemak tot berusting en sterfelijkheid, de blik op je ouders Ă©n die op je kinderen. “McEwan’s 17th novel is old-fashioned, digressive and indulgently long; the hero is a gold-plated ditherer, and the story opens with a teenage wank (few books are improved by an achingly sentimental wank). But Lessons is also deeply generous. It’s compassionate and gentle, and so bereft of cynicism it feels almost radical. Can earnestness be a form of literary rebellion?” Kan radicale eerlijkheid een vorm van literaire rebellie zijn? Ook mooi: de hoofdpersoon is een man maar het zijn de vrouwen om hem heen die z’n leven bepalen. En hij is geboren in 1950. Dit is het leven van die boomers die terecht zo veel wordt verweten. McEwan zelf is een eerlijke boomer, die precies laat zien hoe mensen keuzes maken en daarmee inzicht geeft in alles wat deze generatie heeft bereikt en verloren. Veel belangrijker: hij laat zien hoe een mensenleven voelt. Ook dat van ons.

August 19
Selected by:
Thomas van Neerbos
  + 64 saves

The Year in Quiet Quitting

Stiekem Stoppen. Op werk niet die afschuwelijke ‘volle 200%’ geven, maar gewoon doen wat was afgesproken. Een van de meest genuanceerde stukken die ik las over dit fenomeen. Over wat we kunnen leren van verschillende generaties, hoe elke generatie worstelde met werk en hoe onhandig die Boomer-boodschap van “volg je passie” voor hun kinderen (Gen X en Millennials) was. Uiteindelijk moeten we ons allemaal tot werk verhouden. Dus moeten we uiteindelijk zelf bepalen wat we met dit ‘stiekem stoppen’ kunnen doen, op onze eigen manier
 En bedenken hoe werk voor jou past in een goed geleefd leven.

January 8
Selected by:
Thomas van Neerbos
  + 52 saves

The Case Against Travel 🧳

Ok. Niemand leest hele New Yorker artikelen - maar deze wel. Het is zó goed! We moeten allemaal onze reizen opnieuw bezien. Door dit artikel weet ik hoe. Een oprecht nieuwe kijk op wat reizen is. Nooit werd onze vreemde lofzang op het reizen zo goed beschreven als in dit artikel, hieronder een paar geestige gedachten: Denk eens over je eigen reizen zoals je over die van anderen denkt: - Je wil zelf wel reizen maar geen toeristen in je stad. - Je wil vertellen over jouw reis maar niet luisteren naar de reisverhalen van anderen. We vertellen nooit echt over wat we meemaken, blijven steken in de beweging
 “Tourism is marked by its locomotive character. “I went to France.” O.K., but what did you do there? “I went to the Louvre.” O.K., but what did you do there? “I went to see the ‘Mona Lisa.’ ” That is, before quickly moving on: apparently, many people spend just fifteen seconds looking at the “Mona Lisa.” It’s locomotion all the way down.” We valideren de waarde van onze reizen via anderen. Hun kennis, hun checklist, hun ansichtkaart: “The tourist is a deferential character. He outsources the vindication of his experiences to the ethnologist, to postcards, to conventional wisdom about what you are or are not supposed to do in a place. This deference, this “openness to experience,” is exactly what renders the tourist incapable of experience.” “Travel gets branded as an achievement: see interesting places, have interesting experiences, become interesting people. Is that what it really is? Pessoa, Emerson, and Chesterton believed that travel, far from putting us in touch with humanity, divorced us from it. Travel turns us into the worst version of ourselves while convincing us that we’re at our best. Call this the traveller’s delusion.” Reizen verandert ons niet, of maar voor heel even
 “The single most important fact about tourism is this: we already know what we will be like when we return. Travel is a boomerang. It drops you right where you started.” (afbeelding 2) Reizen is dus vooral even ontsnappen, waarom moet het dan meer zijn? “Travel is fun, so it is not mysterious that we like it. What is mysterious is why we imbue it with a vast significance, an aura of virtue. If a vacation is merely the pursuit of unchanging change, an embrace of nothing, why insist on its meaning?” “You don’t like to think about the fact that someday you will do nothing and be nobody. You will only allow yourself to preview this experience when you can disguise it in a narrative about how you are doing many exciting and edifying things.” Daarom, in het kort, in de woorden van Fernando Pessoa: “Ah, let those who don’t exist travel! Travel is for those who cannot feel
 Only extreme poverty of the imagination justifies having to move around to feel.” Laten we vaker blijven waar we zijn. Elke plek heeft iets moois. Leer je eigen plek kennen. En weet wat je doet als je reist.

July 1
Selected by:
Thomas van Neerbos
  + 56 saves

✹Boy Swallows Universe ✹

Lees snel, voordat Netflix alles voor je inkleurt, het prachtige en originele Boy Swallows Universe - onvergetelijk 🌟 Een van mijn lievelingsboeken - met scherp en sterk verhaal maar vooral zinnen zo mooi dat nog steeds af en toe gekopieerde pagina’s tegenkom die ik wilde bewaren - is A Fraction of the Whole. Over een geestige en slimme zoon, een vreemde vader, en een oom die een beruchte crimineel is. Dit boek speelt ook in AustraliĂ«, heeft ook een slimme en geestige puber als verteller, ook een wereld vol vreemde vaders, charmante criminelen en semi-vrolijk (want - warning - ook moeder in gevangenis, drugscriminaliteit en heftig geweld) opgroeien in een dysfunctionele familie. Heerlijk boek in een nieuwe categorie waar ik nu veel behoefte aan heb: aantrekkelijk, ‘makkelijk’ en snel zoals een thriller of boeketreeks, maar Ă©cht goed geschreven, over meer dan alleen de mensen erin en een beetje fantasie mag van mij altijd. “The book is jam-packed with such witty and profound insights into what's wrong and what's right with Australia and the world. It is almost 500 pages long but I read it in two sittings and immediately want to read it again. In its deft integration of the sacred and the profane, of high ideals and low villainy, it somehow reminded me of a favourite French movie, Diva. A rollicking ride, rich in philosophy, wit, truth and pathos.” Een heel universum in een boek. Lekker, anders en raak!

February 10
Selected by:
Thomas van Neerbos
  + 49 saves

A Good Person - đŸ’ŠđŸ·

Voor iedereen die wel eens ergens verslaafd aan is geweest (en dat zijn we allemaal) is dit een interessante en sterke film. Want vooral die scĂšnes, de scĂšnes vlak voordat of nadat de hoofdpersoon aan haar verslaving heeft toegegeven, zijn het best. Recensenten van NRC en Volkskrant raden deze film van harte af. Ook omdat het zo’n voorspelbaar verloop heeft. Ik ben dol op dat standaard-verhaal, vind het een onderschat en rustgevend genoegen dat je ongeveer weet wat er gaat gebeuren, maar niet hoe en wanneer. Dus: ik vond hem goed genoeg, omdat de worsteling echt is, de beelden en de soundtrack lekker en Florence Pugh geweldig acteert. Zij speelt een jonge vrouw die instort nadat ze een dodelijk ongeluk veroorzaakt. Een verslaving aan pijnstillers leidt tot een vriendschap met een gepensioneerde alcoholist (Morgan Freeman), de vader van Ă©Ă©n van de slachtoffers. Na Garden State - GEWELDIG - is dit weer een film waarbij je de blik van Zach Braff op leven, relaties en gesprekken goed herkent. En zijn zoektocht naar zelf-vergeving, en hoe dat werkt. Ik ga nu ook Wish I was Here kijken


September 16
Selected by:
Thomas van Neerbos
  + 42 saves

Five Tuesdays in Winter - Lily King

Voor liefhebbers van korte verhalen Ă©n mensen die ze eens willen proberen. Deze zijn geweldig; mini romans over alle fases van het leven. Lily King doet precies wat ik zo prachtig vind aan korte verhalen. Binnen twee pagina’s zit je midden in een verhaal, ken je de mensen erin, en wil je met ze mee. De verhalen gaan over volwassen worden, ouders door de ogen van kinderen, eerste verliefdheid, eenzaamheid, en voor jezelf opkomen. De mooiste vond ik die over een moeder die na het overlijden van haar man met haar nukkige puberdochter op vakantie gaat, en de jongen die een zomer lang wordt verzorgd door twee studenten terwijl zijn ouders op vakantie zijn. En er is een heerlijke boekverkoper die een hekel heeft aan z’n voorspelbare en oppervlakkige klanten. Maar alles is goed. Lily King is goed.

March 9
Selected by:
Thomas van Neerbos
  + 45 saves

De jaren đŸŒ±đŸȘŽđŸAnnie Ernaux

Ik was nog maar nauwelijks bekomen van Lessen van Ian McEwan toen ik me compleet verloor in De Jaren van Nobelprijswinnaar Annie Ernaux. Vergelijkbaar in opzet, totaal anders Ă©n minstens net zo mooi. Ook een boek waarin een heel leven (1940 tot 2007) ons laat zien wat we als wereld en als mens hebben meegemaakt. Wat er is veranderd en wat er hetzelfde is gebleven. In een zakelijke matter of fact toon die juist zorgt dat je enorm dichtbij komt. De openingsscĂšne is even wennen maar ook prachtig. Een random collectie herinneringen, zoals we die allemaal hebben, opgesomd zonder lijn of volgorde. Gewoon wat er allemaal door haar hoofd gaat. Maar het boek gaat dieper dan de herinneringen van Ă©Ă©n persoon. “Het is een ‘onpersoonlijke autobiografie’, waarin ze het leven van alledag in Europa beschrijft, dat van ons allemaal, voorzover we die tijd hebben meegemaakt. Wat we eten, kopen, wensen. Wat we lezen en luisteren, hoe we met elkaar omgaan en waarover we discussiĂ«ren. Vanaf het begin schrijft Ernaux niet vanuit haar verbeelding, maar vanuit haar geheugen. Haar leven lang hield ze, heel nauwgezet, een dagboek bij. Dat voel je ook echt, ze weet het nog zo precies - de namen van de liedjes of hoe het voelde om als klein kind naar de verhalen over de oorlog te luisteren. Een beetje Proust maar beter leesbaar. Haar oeuvre is alles tezamen ook een soort À la recherche du temps perdu. Ze wil haar herinneringen vatten, beschrijven en bewaren voor de eeuwigheid. ‘La mĂ©moire n’arrĂȘte jamais’, het geheugen stopt nooit, schrijft ze in De jaren. Al die beelden doen ertoe, ze zijn getuigen van haar tijd, inmiddels al een vervlogen tijd.” Na De Lessen (vanuit het perspectief van een Britse man uit 1950) nu dus De Jaren van een Franse vrouw uit 1940. De combinatie is een ongelofelijk reis die je jezelf deze donkere dagen cadeau kunt doen. Een heel leven in Ă©Ă©n boek, dat je ook nog eens uitnodigt om je eigen leven bewuster mee te maken. Nog vele jaren đŸ„‚

October 28
Selected by:
Thomas van Neerbos
  + 43 saves

The Dutch House đŸ‘©đŸ»Read by Tom Hanks

Deze luisterervaring maakte in Ă©Ă©n keer m’n Storytel z’n geld waard. Tom Hanks in een ode aan een huis en thuis. The Great Gatsby zonder Gatsby. Doe jezelf dit cadeau. Zeker als je zoals ik uit een samengesteld gezin komt, als studeren niet echt iets voor je was, je een geweldige grote zus hebt, of opgroeide in een bijzonder huis. Maar ook als je je ouders kwijt bent, of nostalgisch wil terugkijken, of nadenken over de gevolgen van kleine en grote keuzes. Als je ooit rijk was en nu niet meer, of andersom. Als je houdt van simpele zinnen die je zelf verder aan mag vullen, in mag voelen. Als je houdt van Tom Hanks, die eigenlijk zelden een slechte film maakte. En de perfecte stem is voor de hoofdpersoon, jongere broer Danny. Weet oprecht niet hoe goed dit boek is als je het leest, maar dit luisteren was zo raak, zo wonderlijk waar, zo dichtbij - hoe ver weg het verhaal ook is
 Dit verhaal van volwassen worden, in en naast en voorbij een huis, voor een maand Storytel. Een 💝

October 21
Selected by:
Thomas van Neerbos
  + 43 saves