Discover other content about everything from Julien Althuisius

Het mooiste, meest bijzondere concert dat ik ooit zag. Dit was een van de eerste keren dat het KCO een samenwerking deed met een popmuzikant. Wie Patrick Watson een beetje kent weet dat hij de grenzen van pop of folk of hoe je het ook wil noemen oprekt, overschreidt en altijd met iets origineels en anders komt.

Zijn laatste paar albums zijn een beetje langs me heen gegaan, maar zijn eerste vier/vijf albums zijn belachelijk goed en mooi en dromerig en romantisch en alles wat je nergens anders hoort.

Dus deze avond, in het Concertgebouw, met het Koninklijk Concertgebouw Orkest. Betoverend. Kijk en luister zelf maar.

Wat is het precies met Canadezen dat ze een zekere finesse hebben die je bij zo weinig van hun buren ziet? Zag gisteravond Leif Vollebek in Paradiso, de popzaal van zijn dromen. Wat een muzikaliteit, wat een talent en wat een charmante, enthousiaste gozer. Je moet natuurlijk gewoon gaan luisteren en niet vergelijken met anderen. Maar als dat dan toch nodig is: in zijn muziek weerklinkt Bon Iver, Dylan, maar het heeft bij vlagen ook iets heel funk-achtigs (Vollebekk aanbidt Prince, dus misschien komt het daar vandaan).

Nou, als dat geen aanrader is, moet je maar lekker naar Suzan en Freek luisteren.

‘And now for something completely different.’ Een tijdje geleden, het zal alweer een jaar of vijftien zijn, was het nogal en vogue om twee verschillende soorten muziekstijlen met elkaar te mixen: de mashup. Je had de (geweldige) mixtapes van Girl Talk of bijvoorbeeld het immens populaire The Grey Album, waarin producer Danger Mouse The White Album van The Beatles en The Black Album van Jay-Z door elkaar heen mixte. 
In die stijl moet je ook Enter the Magical Mystery Chambers zien, een mixtape bestaande uit mashups van nummers van The Wu Tang Clan en The Beatles. De meeste nummers zijn buitengewoon goed gelukt, sommige vallen een beetje buiten de boot, maar al met al is dit een ideale soundtrack voor als je deze zomer ergens op een grasveldje Dirty Shirley’s zit weg te hakken.

Ik moet regelmatig aan deze SNL-sketch uit 1997 denken, waarin Will Ferrell een persiflage doet van Neil Diamond bij VH1 Storytellers. Vooral omdat ik ten zeerste betwijfel of deze sketch tegenwoordig nog gemaakt zou kunnen worden.

Dat is niet zozeer een oordeel over de veranderende opvattingen over wat wel en niet kan of een sneer naar ‘cancelcultuur’, maar meer een vraag die het begin kan zijn van een gesprek over humor en de verschuivende grenzen ervan. De een zal dit smakeloos vinden, de ander geniaal. Maar ik wilde het hier even delen omdat het, volgens mij, iets zegt over hoe de wereld de afgelopen 25 jaar is veranderd.

Zag vorige week Paulien Cornelisse met haar voorstelling Aanstalten. Ga dit zien nu het nog kan, het is zó grappig, scherp en slim gemaakt.

En neem het aan van iemand die niet snel om iets lacht (althans, om van die humor-om-te-lachen-humor, wat dit dus echt niet is)