Discover documentaries & movies about sex & relationships from Thomas van Neerbos

Nu in de bioscoop, met de meest romantische slotscène ooit, waarin alles wordt gezegd door wat er níet gebeurt. Letterlijk adembenemend.

Past Lives is, voor iedereen die wel eens verliefd is geweest of in een relatie heeft getwijfeld, een heel invoelbaar universeel verhaal. Over toeval en het lot, over keuzes en veranderingen, en over vorige en nieuwe levens.

Terecht met prijzen overladen, geweldig geacteerde (was al fan van Greta Lee door de Morning Show) enorm eenvoudige en ingetogen film (beetje de sfeer van Aftersun) in drie grote stappen: twee mensen van 12 jaar oud, dan 24 en dan 36.

De sleutelscène is drie mensen in een bar:

“‘Er is een bar in de East Village,’ zo vertelde filmmaker Celine Song tegen The Hollywood Reporter, ‘waar ik samen met mijn jeugdvriendje uit Zuid-Korea én mijn Amerikaanse man in belandde. Die vriend sprak alleen Koreaans en mijn man alleen Engels. En ik zat tussen ze in. Te vertalen. Als een brug tussen twee werelden.’

Dit is niet zomaar een ongemakkelijke, persoonlijke herinnering van Song, het is ook een heel aardige beschrijving van de allereerste scène van de film.”

En dan die drie stappen. Een geweldige reis in tijd en culturen.

12 JAAR - SEOUL:

De prepubers Na Young en Hae Sung zijn gek op elkaar, maar hebben dat nog nooit durven uitspreken. En dat zal ook nog even op zich moeten laten wachten, want Na Young emigreert met haar ouders naar Toronto, waar ze aan een nieuw leven begint.

24 JAAR - NEW YORK & SEOUL:

Hae Sung zoekt via Skype (de geluidjes van Skype brengen je in één keer terug naar de jaren 00) contact met Na Young, die zich inmiddels Nora noemt en verhuisd is naar New York. In een van de vele online-gesprekken die volgen bekent Nora dat ze eenzaam is in New York. ‘In het begin huilde ik hier iedere dag, totdat ik merkte dat niemand dat iets uitmaakt.’

36 JAAR - NEW YORK:

Nora en Hae Sung draaien nog steeds als planeten om elkaar heen. Hae Sung meldt dat hij naar New York komt en het waarom laat zich raden. Alleen is Nora inmiddels wel getrouwd met Arthur. En zo zijn we weer terug bij dat ongemakkelijke moment in de bar uit het begin van de film.

Wat volgt is de mooiste en aangrijpendste filmfinales van de afgelopen 36 jaar, minstens!

💔

Ik heb deze film nog niet gezien maar ZEVEN! mensen hebben geappt dat ze weten dat ik hem moet zien en willen weten wat ik vond.

Één van hen zij dat ik sowieso nazorg nodig zou hebben, but in a good way.

En ik wist al dat ik hem moest zien... Magisch realisme, nostalgie, twee mannen om meer dan verliefd op te zijn (de vader uit Aftersun en de priester uit Fleabag) en een vage ondefinieerbare schoonheid - dat moet mijn film zijn.

De VPRO-gids droeg nog bij aan m’n anticipatie: “Schrijver Adam (een magistrale Andrew Scott) bezoekt op een dag zijn ouders in het huis waar hij opgroeide, ook al kwamen ze bij een auto-ongeluk om het leven toen Adam twaalf jaar oud was. Hij vertelt ze over alles wat hij heeft meegemaakt in de jaren die ze gemist hebben. In dezelfde periode ontmoet hij in zijn vrijwel verlaten Londense flatgebouw een man (Paul Mescal) die net zo eenzaam is als hijzelf. Magisch-realistisch (liefdes)drama van Andrew Haigh (Weekend, 45 Years) dat van de ene hartverscheurend mooie scène naar de andere zweeft, zonder dat je als kijker precies begrijpt hoe de twee werelden zich tot elkaar verhouden. Gebaseerd op de roman Strangers (1987) van Taichi Yamada.”

Al met al verheugde ik me zo dat ik nog niet meteen kon. Soms moet je van het verheugen zelf genieten.

En ik wilde met een vriendin die net als ik Aftersun snapte, nostalgie ademt, ASMR tot leven brengt en weet waar het echt om gaat.

We kunnen samen pas maandag… De 26e…

Ik ontplof bijna 🤯

Onvergetelijk prachtige beelden. Traag en toch had ie me direct bij de keel - denk sowieso iedereen die onderdeel is van een vader-dochter relatie.

De onvergetelijke loomheid van vakanties in de jaren ‘90, het water, het hangen, de stiltes.

11 jaar oud zijn in alle facetten. Stoer en kwetsbaar, heel goed kijken hoe de grote kinderen het doen, de bandjes van je shirt precies zo.

En vader zijn. Je best doen, nooit voldoen.

🥲

“Het leven is tegelijk lang en kort” zegt Rachel tegen haar oude gynaecoloog. “Heb ik nog tijd?” Zijn antwoord: “Dat vraag ik me elke dag af…”

Other People’s Children is een prachtige film over het houden van de kinderen van anderen, een kinderwens, hoe levens lopen en hoe we zorgen voor elkaar.

Klassieke Franse cinema, die romcom en drama is, maar breekt met alle conventies van die genres. Je valt namelijk midden in de romance (geen meet-cutes en misverstanden) en tegelijk in het drama - die moeiteloos en mooi samenvallen. En alles wat een Franse film moet zijn komt samen in Virginie Efira, die speelt ingetogen en is prachtig en geweldig.

Elk gesprek, elke kleine ruzie, elke korte ontmoeting laat veel meer zien, zonder het je te force-feeden.

Nu in de bioscoop, de perfecte film om te ontsnappen uit de hitte de komende week…

“A coming-of-age character study about a woman already of a certain age, Rebecca Zlotowski’s “Other People’s Children” feels, to put it bluntly, delightfully French. And that goes beyond the outer trappings, the Paris setting, the opening shot of the Eiffel Tower glittering in the night sky, or the countless dimly lit, book-lined apartments where the film’s characters enjoy wine and cigarettes, toasting to the pleasures of sophisticated adulthood.

Let those elements aside and consider this story of sentimental education in function and form: this particular drama’s focus on complex emotional scales — finding story beats given Hollywood polish in “Jerry Maguire” and “Stepmom” and exploring them with a focus on the characters’ inner lives — flowing naturally from the French literary tradition. “Other People’s Children” leaves no doubt about its parentage.

Holding the screen for all 104 minutes, and using each one to display her apparently limitless range, Virginie Efira stars as Rachel, a 40-something high school teacher with a bit of a crush. Efira imparts her character’s early anticipation - and eventual yearning, bliss, and hurt - using nothing but a glance. Rachel is a woman of the world with a universe inside.”

Prachtige en ontregelende echt korte film, een soort vervolg op “Her”: the temptations of A.I. companionship in “Rachels Don’t Run”.

Een verkenning van onze interactie met computers, waarin juist niet de menselijke kwaliteit van gesprekken met computers centraal staat, maar de voorspelbaarheid die we zoeken.

Geweldige analyse van wat we eigenlijk willen horen in gesprekken, wat empathie is en een pijnlijke weergave van ‘male fragility’.

Gratis op de New Yorker site via de link, om een korte treinreis of wachtruimte-moment mee om te toveren tot een mooie filmervaring.

In 14 minuten ben je aan het denken en voelen gezet, en beloof je jezelf je menselijke gesprekspartners (met al hun makken) meer te waarderen.

Perfecte kleine film over seksualiteit en intimiteit, en eigenlijk nog meer over wat je jezelf toestaat, wat je moet en mag, in bed en daarbuiten.

De film speelt zich af in een hotelkamer, waar Nancy gigolo Leo Grande inhuurt om haar nou eindelijk eens klaar te laten komen. Dat is nog niet zo makkelijk, want ondanks dat Leo Grande de meest charmante en empathische gigolo voorstelbaar is, is Nancy bijna geblokkeerd van een leven lang vooroordelen, ongelijkheid en schaamte.

Nancy: “Oh. Oh. The big “o”, in fact. Yes. No, I like a list that can be fully ticked-off. Achievable goals. That’s the path to happiness. There’s no point in wishing for the moon.”

Emma Thompson had hiervoor een Oscarnominatie moeten krijgen, en Daryl McCormack is de ideale man voor deze rol. Korte film met een onvergelijkelijke scène in een leeg hotel-restaurant met slechte koffie, en een prachtig slot-shot.

Lauren Mae Murphy schreef het mooi op:

“Good Luck to You, Leo Grande gaat vooral ook over alles waar seks voor stáát: overgave, onzekerheid, respect, grenzen en genot. En de rest van het leven. Anderhalf uur ontroerende en opwindende pillow talk, en een lesje intimiteit voor iedereen.”

Dit is één van de beste films die ik ooit heb gezien. Denk ik, want ik kan hem nergens vinden…

Ingetogen inkijkje in hoe gezinnen werken, omgaan met vreugde en verdriet, en vooral elkaar. En hoe het leven werkt.

Met nul tranentrekkende scènes of ander effectbejag en toch was ik in tranen.

Maar één keer gezien dus helaas, ik ga op zoek naar de dvd!

“Poop back and forth, forever”

Een sexy chatgesprek tussen een 6 en een 40 jarige, een meisje van 11 dat alleen maar bezig is de meubels voor haar toekomstige huis uit te zoeken en een vader die z’n hand in de brand steekt om te laten zien hoe belangrijk hij iets vindt.

“I am prepared for amazing things to happen!”

Allemaal mensen die hopen op iets groots; en de fragiele connecties die hen binden. Een mooie blik op ontluikende seksualiteit, prachtige dialogen en minstens drie onvergetelijke scènes.

“What if I’m a killer of children?”

“Well that would put a damper on it”

De beste manier om alle moois van Miranda July mee te ontdekken, en een werkelijk originele film die toch lekker kijkt, beloofd.