Discover documentaries & movies about health & psychology from anyone

Duurt 1,5 uur; ik heb er in totaal 3 uur over gedaan. Zoveel aan gehad. Telkens op pauze om driftig mee te pennen met de wijsheid en tools van Dr. Stutz. Jonah Hill verrast al na een aantal minuten door de docu over een andere boeg te gooien. Waardoor het van ego-gedreven naar kwetsbaar en eerlijk gaat. Absolute aanrader voor iedereen, van eerste aanraking met therapie tot mensen die een praktische herinnering nodig hebben om hun 'Lifeforce' aan te pakken. KIJKEN!

Gratis de beste therapie? Gewoon thuis? Met praktische tips die je direct kunt uitvoeren? En dan ook nog een grappig, en soms emotioneel aangrijpend? Pauzeer je social media en bekijk deze film vanavond. Met een kruik en een kopje thee en een dekentje. Je voelt je 100% beter daarna.

Een van de mooiste films die ik in tijden heb gezien. Visueel prachtig en er wordt zoveel gezegd met zo weinig woorden. Geweldig acteerwerk. Ontroerend en hoopvol tegelijk. Neem wel zakdoekjes mee.

Hartverscheurende Britse arthouse film over een vader die een adoptiegezin zoekt voor zijn zoontje omdat hij zelf terminaal ziek is. Het is prachtig gefilmd, simplistisch maar met zoveel emotie. Knap gedaan, mooi puur geacteerd. Wel echt een tranentrekker, zet de doos zakdoekjes maar klaar. Te zien op HBO.

Een openbaring, deze documentaire. Ik heb geen ervaring met therapie en ben mild sceptisch over sommige vormen ervan, maar de methode van deze psychiater, Phil Stutz, is zeer fascinerend. Het uitgangspunt van de docu is ietwat ongemakkelijk (en bij vlagen ijdel en pretentieus): acteur Jonah Hill wil een film maken over zijn shrink. Is dat een goed idee? Ja, wel als het Stutz is, een geestige no-nonsense psychiater die concrete 'tools' heeft voor een ieder die worstelt. (Op Netflix te zien)

Voor iedereen die wel eens ergens verslaafd aan is geweest (en dat zijn we allemaal) is dit een interessante en sterke film.

Want vooral die scènes, de scènes vlak voordat of nadat de hoofdpersoon aan haar verslaving heeft toegegeven, zijn het best.

Recensenten van NRC en Volkskrant raden deze film van harte af. Ook omdat het zo’n voorspelbaar verloop heeft. Ik ben dol op dat standaard-verhaal, vind het een onderschat en rustgevend genoegen dat je ongeveer weet wat er gaat gebeuren, maar niet hoe en wanneer.

Dus: ik vond hem goed genoeg, omdat de worsteling echt is, de beelden en de soundtrack lekker en Florence Pugh geweldig acteert.

Zij speelt een jonge vrouw die instort nadat ze een dodelijk ongeluk veroorzaakt. Een verslaving aan pijnstillers leidt tot een vriendschap met een gepensioneerde alcoholist (Morgan Freeman), de vader van één van de slachtoffers.

Na Garden State - GEWELDIG - is dit weer een film waarbij je de blik van Zach Braff op leven, relaties en gesprekken goed herkent. En zijn zoektocht naar zelf-vergeving, en hoe dat werkt.

Ik ga nu ook Wish I was Here kijken…

Op Netflix gezien: topacteur Jonah Hill neemt de kijker mee naar zijn therapiesesies met psychiater Phil Stutz. We mogen zelfs meekijken naar moeizame sessies met zijn moeder. Opdat we allemaal kunnen profiteren van de inzichten van Stutz, zoals: “True confidence is moving forward in uncertainty.”

Een verschrikkelijk geheim in je eentje dragen, zodat je tweelingbroer het niet hoeft te doen. Terwijl je altijd alles samen deelt. Is dat liefde of is dat verraad?

En wat als je er zelf in gaat geloven? Ben je dan ook verlost? Of kun je iets dat zo verschrikkelijk is niet zomaar onder het tapijt vegen?

Marcus loopt al twintig jaar rond met Het Verschrikkelijk Geheim dat zijn tweelingbroer Alex niet mag weten. De documentaire ‘Tell me who I am’ is het gesprek tussen de broers dat al die jaren op zich liet wachten. Twee mannen, die alles op tafel leggen. Een tafel waar je als kijker wijfelend aan mag schuiven. Je voelt aan alles: dit is te intiem. Je hóórt hier niet mee te kunnen luisteren. Waarom zou je dit delen, op Netflix? Tot je het begrijpt.

Een docu met een uitkomst die net zo puur als hartverscheurend is. Een verhaal over hoe je herinneringen je maken wie je bent.

De meningen lijken wat verdeeld over de nieuwste van Ruben Östlund, Triangle of Sadness. Ik ben niet een van hen, maar voor degenen die die film over the top vinden, of een zedenschets over de superrijken te makkelijk vinden, kijk dan naar zijn eerdere film Turist (nu op HBO). Subtieler, net zo ongemakkelijk maar véél herkenbaarder (hoe je - juist - op vakantie ruzie maakt, hoe het voor kinderen is die hun ouders voortdurend ruzie horen maken, hoe je in een slechte bui hotelpersoneel afsnauwt, hoe hotelpersoneel soms ook wel echt hinderlijk je privacy weet uit te dagen, hoe beklemmend hotels überhaupt kunnen zijn en hoe vreselijk het is om in een touringbus te zitten die een bergweg vol haarspeldbochten over moet).

En dan ook de nog de perfecte premisse voor een napraatgesprek met als centrale vraag: wat zou jij doen in zo'n situatie?

Probeer van te voren zo min mogelijk hierover te lezen. Alle soorten van emoties kwamen bij mij los na het zien van deze aangrijpende docu.