Discover documentaries & movies about everything from Ben Thomas van Neerbos

Voor iedereen die wel eens ergens verslaafd aan is geweest (en dat zijn we allemaal) is dit een interessante en sterke film.

Want vooral die scènes, de scènes vlak voordat of nadat de hoofdpersoon aan haar verslaving heeft toegegeven, zijn het best.

Recensenten van NRC en Volkskrant raden deze film van harte af. Ook omdat het zo’n voorspelbaar verloop heeft. Ik ben dol op dat standaard-verhaal, vind het een onderschat en rustgevend genoegen dat je ongeveer weet wat er gaat gebeuren, maar niet hoe en wanneer.

Dus: ik vond hem goed genoeg, omdat de worsteling echt is, de beelden en de soundtrack lekker en Florence Pugh geweldig acteert.

Zij speelt een jonge vrouw die instort nadat ze een dodelijk ongeluk veroorzaakt. Een verslaving aan pijnstillers leidt tot een vriendschap met een gepensioneerde alcoholist (Morgan Freeman), de vader van één van de slachtoffers.

Na Garden State - GEWELDIG - is dit weer een film waarbij je de blik van Zach Braff op leven, relaties en gesprekken goed herkent. En zijn zoektocht naar zelf-vergeving, en hoe dat werkt.

Ik ga nu ook Wish I was Here kijken…

“Het leven is tegelijk lang en kort” zegt Rachel tegen haar oude gynaecoloog. “Heb ik nog tijd?” Zijn antwoord: “Dat vraag ik me elke dag af…”

Other People’s Children is een prachtige film over het houden van de kinderen van anderen, een kinderwens, hoe levens lopen en hoe we zorgen voor elkaar.

Klassieke Franse cinema, die romcom en drama is, maar breekt met alle conventies van die genres. Je valt namelijk midden in de romance (geen meet-cutes en misverstanden) en tegelijk in het drama - die moeiteloos en mooi samenvallen. En alles wat een Franse film moet zijn komt samen in Virginie Efira, die speelt ingetogen en is prachtig en geweldig.

Elk gesprek, elke kleine ruzie, elke korte ontmoeting laat veel meer zien, zonder het je te force-feeden.

Nu in de bioscoop, de perfecte film om te ontsnappen uit de hitte de komende week…

“A coming-of-age character study about a woman already of a certain age, Rebecca Zlotowski’s “Other People’s Children” feels, to put it bluntly, delightfully French. And that goes beyond the outer trappings, the Paris setting, the opening shot of the Eiffel Tower glittering in the night sky, or the countless dimly lit, book-lined apartments where the film’s characters enjoy wine and cigarettes, toasting to the pleasures of sophisticated adulthood.

Let those elements aside and consider this story of sentimental education in function and form: this particular drama’s focus on complex emotional scales — finding story beats given Hollywood polish in “Jerry Maguire” and “Stepmom” and exploring them with a focus on the characters’ inner lives — flowing naturally from the French literary tradition. “Other People’s Children” leaves no doubt about its parentage.

Holding the screen for all 104 minutes, and using each one to display her apparently limitless range, Virginie Efira stars as Rachel, a 40-something high school teacher with a bit of a crush. Efira imparts her character’s early anticipation - and eventual yearning, bliss, and hurt - using nothing but a glance. Rachel is a woman of the world with a universe inside.”

Blij dat ik gewacht heb tot ie in de bioscoop was. Een film over fantasie, over verbeelden en welke macht de maker van die beelden heeft.

Kijken als je fan bent van Spielberg, kijken als je wil genieten van levens in de jaren ‘50 en ‘60 én kijken voor het korte maar geweldig intense en fysieke optreden van oom Boris (Judd Hirsch):

“Art can tear your heart out, and leave you lonely”

Prachtige en ontregelende echt korte film, een soort vervolg op “Her”: the temptations of A.I. companionship in “Rachels Don’t Run”.

Een verkenning van onze interactie met computers, waarin juist niet de menselijke kwaliteit van gesprekken met computers centraal staat, maar de voorspelbaarheid die we zoeken.

Geweldige analyse van wat we eigenlijk willen horen in gesprekken, wat empathie is en een pijnlijke weergave van ‘male fragility’.

Gratis op de New Yorker site via de link, om een korte treinreis of wachtruimte-moment mee om te toveren tot een mooie filmervaring.

In 14 minuten ben je aan het denken en voelen gezet, en beloof je jezelf je menselijke gesprekspartners (met al hun makken) meer te waarderen.

Ik moet nog even bijkomen, weet nog niet precies wat me precies is gebeurd maar wel dat ik iets bijzonders heb meegemaakt…

Een epische film in de traditie van Lawrence of Arabia en All Quiet on the Western Front, in de stijl van 300 en Apocalypto, maar dan uit India - en daarmee voor mij een onvergetelijke ervaring!

Als je Hollywood films gewend bent is alles anders. Dat merk je al bij de opening, de productiehuizen en de muziek; en later ook bij de backstory (minder, je duikt er gewoon in en hoeft niet te weten waarom iedereen doet wat ie doet) en dialogen (korter, zonder subtext).

Ik durf niet te zeggen of je een goed gevoel zou moeten krijgen van de historische setting, de weergave van religie of nationalisme, en het stiekem aanwezige kastenstelsel, maar als je je overgeeft aan de overdaad:

Is dit een grenzenloze film op alle fronten. Idiote stunts, belachelijke bakken emotie. Bollywood zang en dans. Prachtige kleuren en beelden, een letterlijk episch avontuur.

Die drie uur vliegt voorbij.

Ik kijk niet meer naar alle Marvel geweld, snap niets van de ‘multiverse’ en van de gevechten tussen de Hulk en Thor - ze kunnen toch niet dood. Maar…

Guardians of the Galaxy keek ik wel, want:

De helden zijn geen helden en volstrekt origineel.

Het mag donker en sentimenteel zijn in GotG.

Het verhaal heeft een begin en een eind.

Elke film heeft een eigen karakter.

De single shot action is heerlijk!

De soundtrack is geweldig…

De humor is bijna perfect.

De reeks heeft een ♥️

Maar wel gewoon een actiefilm. Een knotsgekke actiefilm. Voor mensen dus die wel van fantasy en actie houden maar ook vrienden willen worden van een overzichtelijke groep mensen én (zoals vroeger met James Bond) gewoon willen weten wie goed en wie slecht is en waarom.

Een beetje Indiana Jones en wat meer Firefly en Hitchhikers Guide to the Galaxy. Een beetje 21 Jump Street en een beetje Superbad. Een wolkje Ducktales. Precies goed.

Deel 3 nog net in de bios, over een paar weken kijk je ze op een te warme zomeravond in één keer achter elkaar op Disney+

Ieder kind - en volwassene trouwens - fantaseert over het moment dat zij uitgekozen worden om de wereld te redden. Ze zijn onmisbaar voor de missie.

Zo cruciaal blijkt Stan als tienjarige in deze film voor de maanlanding.

Veel belangrijker dan die fantasie is het prachtige (geweldig voorbeeld van rotoscope animatie - look it up) inkijkje in deze jaren ‘60 zomers. Ik kan door dit soort films zo’n sterke nostalgie voelen voor tijden die ik nooit heb meegemaakt. Dit waren de zomers van mijn moeder, de zomers waar Bill Bryson zo geweldig over schrijft, dit is de jeugd van filmmaker Richard Linklater (nu snap je ineens waar die blik en vertraagde verhalen in zijn andere films vandaan komen), prachtig vormgegeven door de lome warme trage dagen in contrast met de spanning van de maanlanding.

Hoe het moet zijn geweest om als kind op die eerste televisies naar de voorbereiding op de maanlanding te kijken. Wat voelde je, hoe zag je je ouders kijken?

“Linklater makes this lucid dream of unsung kid heroism only a very small part of what is otherwise an overwhelmingly real, almost novelistically low-key film: a basically plotless account of just what it was like to be a kid in Houston in the late 60s. It’s a nonstop madeleine-fest, a revival of memories curated with passionate connoisseurship: the ice-cream flavours, the TV shows, the drive-in movies, the schoolyard games, the parents, the eccentric grandparents, the theme park rides, the neighbours, the prank phone calls – and the fact that Walt Disney’s Wonderful World of Color was on Sunday night TV and so unfairly saturated with next-day school dread.”

“The moon landing itself is epochal, transformative, and also just another thing that happened in one boy’s eventful, ordinary life: a small step after all.”

Prachtig tijdsdocument over gezinnen, opgroeien en groots dromen.

Gewoon op Netflix 🤗

Ik kijk ongeveer alle coming of age, teenage angst, high school films die er zijn en dit is een van m’n favorieten. Op alle fronten 🤗

Als ik me niet lekker voel kijk ik deze. Lieve grappige mensen, snelle dialogen, mooie levenslessen en twee klassiekers uit de literatuur uitgelegd.

Omgang met imago, roddelen, online delen "Roman is having an OK day, and bought a Coke Zero at the gas station. Raise the roof" en identifiers.

Heerlijke hoofdrol van Emma Stone, de meest relaxe love interest (Penn Badgley uit You), de leukste vader uit de recente cinema (Stanley Tucci 💝), een docent die je had willen hebben (Thomas Haden Church) en lekkere slechteriken Amanda Bynes en Lisa Kudrow.

Krijg er bijna zin van dat m’n kinderen naar de middelbare school gaan. Bijna…

Perfecte kleine film over seksualiteit en intimiteit, en eigenlijk nog meer over wat je jezelf toestaat, wat je moet en mag, in bed en daarbuiten.

De film speelt zich af in een hotelkamer, waar Nancy gigolo Leo Grande inhuurt om haar nou eindelijk eens klaar te laten komen. Dat is nog niet zo makkelijk, want ondanks dat Leo Grande de meest charmante en empathische gigolo voorstelbaar is, is Nancy bijna geblokkeerd van een leven lang vooroordelen, ongelijkheid en schaamte.

Nancy: “Oh. Oh. The big “o”, in fact. Yes. No, I like a list that can be fully ticked-off. Achievable goals. That’s the path to happiness. There’s no point in wishing for the moon.”

Emma Thompson had hiervoor een Oscarnominatie moeten krijgen, en Daryl McCormack is de ideale man voor deze rol. Korte film met een onvergelijkelijke scène in een leeg hotel-restaurant met slechte koffie, en een prachtig slot-shot.

Lauren Mae Murphy schreef het mooi op:

“Good Luck to You, Leo Grande gaat vooral ook over alles waar seks voor stáát: overgave, onzekerheid, respect, grenzen en genot. En de rest van het leven. Anderhalf uur ontroerende en opwindende pillow talk, en een lesje intimiteit voor iedereen.”

Onvergetelijk prachtige beelden. Traag en toch had ie me direct bij de keel - denk sowieso iedereen die onderdeel is van een vader-dochter relatie.

De onvergetelijke loomheid van vakanties in de jaren ‘90, het water, het hangen, de stiltes.

11 jaar oud zijn in alle facetten. Stoer en kwetsbaar, heel goed kijken hoe de grote kinderen het doen, de bandjes van je shirt precies zo.

En vader zijn. Je best doen, nooit voldoen.

🥲