Discover documentaries & movies about art & design from anyone

Zag deze film vrijdag in de voorpremiere en ben nog steeds omvergeblazen, vooral door het spel van Cate Blanchett. Zij speelt de magistrale dirigent Lydia Tár, die met privéjets tussen haar aanstellingen in Berlijn en New York pendelt. Tár heeft een magnetische werking op de mensen om haar heen, en Blanchett zet het monomane, manipulatieve, paranoïde en charismatische personage subliem neer. De film bouwt heel gestaag op, lijkt soms richting horror te gaan, maar neemt telkens een andere afslag dan je denkt. Tussendoor worden thema's als #MeToo en cancel culture aangestipt, maar de film reduceert die begrippen gelukkig niet tot een platte boodschap. Ga vooral kijken en wees voorbereid op een lange, hypnotiserende en prettig verwarrende zit.

Deze documentaire gooide al hoge ogen op IDFA en draait nu in de bioscoop. We volgen wereldberoemd fotograaf Nan Goldin in haar strijd tegen de machtige en rijke Sackler familie. De eigenaar van Purdue Pharma, het bedrijf dat oxycontin op de markt bracht. De megaverslavende pijnstiller waar al meer dan een half miljoen mensen door overleden in de Verenigde Staten. De Sackler familie sponsort wereldwijd grote musea als het Guggenheim, Tate en Louvre.

Tegelijkertijd leren we het oeuvre van Goldin beter kennen en haar leven. Van de Aids epidemie en problematische Joodse jeugd tot hoe ze de kunstwereld inrolde en ook zelf verslaafd raakte aan oxycontin.

Deze documentaire laat goed zien hoe verschrikkelijk belangrijk activisime is en wat een veelzijdige, bijzondere kunstenaar Nan Goldin is.

Ik hoop dat ze een Oscar wint voor deze film. Gemaakt samen met Laura Poitras.

Wat een interessante documentaire. Regisseur Sarah Vos volgt de leiding van het Stedelijk Museum Amsterdam in hun poging om diverser en inclusiever te worden. Van de personele struggles die daarbij komen kijken tot het wel/niet instellen voor quota van kunstenaars die ze aankopen en van het maken van een gebedsruimte naast de fietsenstalling tot het erkennen dat ze het soms ook gewoon even niet weten.

Deze documentaire is een mooie metafoor voor hoe we als samenleving voortdurend in transitie zijn. En laat tegelijkertijd lekker veel steengoede kunst zien.

Te zien op Picl of in het filmhuis

Ik keek net weer Nanette. Met tranen in de ogen. Iedereen zou deze show toch eenmaal per jaar moeten kijken. Het is zo’n dapper en krachtig pleidooi voor connectie, zelfliefde, medemenselijkheid en nieuwsgierig blijven naar de ander. Een ode aan diversiteit en een antidote voor het hokjesdenken.

Hannah Gadsby 4 president

Cate Blanchett is architect Bernadette Fox.

De set design in deze film❤️❤️❤️

People like you must create. If you

don’t create, you will become a menace to society.”

Artists must channel their energy into creating something positive, otherwise, they may end up harming not just themselves, but those around them too.

Ga deze gewoon zien. En daarna er pas over lezen en praten. Want dat wil je dan. Maar eerst kijken!

https://www.vprogids.nl/cinema/lees/artikelen/interviews/2023/Charlotte-Wells-over-Aftersun---Deze-film-is-niet-autobiografisch--wel-heel-persoonlijk.html

https://www.google.com/amp/s/www.filmcompanion.in/amp/story/readers-articles/decoding-aftersun-charlotte-wells-paul-mescal-frankie-corio-mubi

Beautiful movie. I loved the camera work and the introvertness of characters and the story. Great acting at the diner table.

Superinspirerende documentaire, over het veranderingsproces naar meer diversiteit en inclusiviteit binnen het Stedelijk Museum Amsterdam, waar menig organisatie nog veel van kan opsteken.

Een van de beste films van dit moment. Je hebt vast al íets over Triangle of Sadness gehoord of gelezen. Maar hierbij waarom ík denk dat je ‘m moet zien. Omdat je er dan over kan meepraten. Zo’n film is het. En je moet er om lachen (uit schaamte). En waanzinnig goed gemaakt. Je vergeet gewoon dat het een film is. Terwijl alles zo belachelijk is. Dus. Ga maar gewoon kijken.

Gisteren deze prachtige film bekeken en het blijft hangen want aan het eind begrijp je pas bepaalde scenes.