Discover everything about politics & society from Anouk van der Graaf

Één van de mooiste en misschien wel meest ondergewaardeerde podcasts. Tienduizenden mensen in Nederland doen ‘lopendebandwerk’. Zo ook Mandy, Patrick, Martijn, Joseph en Han. Zij werken in een afvalsorteerbedrijf, als maaltijdbezorger, in een wasserette, een distributiecentrum. Soms voel je je net een robot, vertellen ze. Dan sta je in een bedompte ruimte in tl-licht elke dag hetzelfde te doen. Maar het kan ook ‘heel lekker’ zijn. Dan voel je je één met de computer. ‘Ik weet precies wat ie van me verlangt.’

Mooie, indringende verhalen, van mensen die niet vaak aan het woord komen. Maar deze podcast heeft nog een laagje: voor elke aflevering vroeg documentairemaker Emmie Kollau muzikanten en producers de muziek te verzorgen. ‘Beluister deze podcast met een koptelefoon’, trapt ze steeds af. Het gevolg is soms bijna hypnotiserend. Zo koos ensemble Slagwerk Den Haag voor klanken die het repetitieve karakter van het werk weergeven. Koen van de band Klangstof maakte voor de aflevering met maaltijdbezorger Martijn ‘Mario Kart’- achtige gamemuziek. Om de gamefascinatie van Martijn en hoe hij zich op de bezorgfiets knap door de stad manoeuvreert. En Spinvis bezocht de fabriek waar Patrick schoonmaakt om een goede soundtrack te kunnen maken. Op zoek naar het individu in de machine. Dikke vette aanrader, deze ode op muziek.

Tip: begin met de making of die bij elke aflevering zit. Aflevering 4, met Joseph, vond ik het mooist.

Hij werkte voor een privé detective, voor hij documentairemaker werd. Het verklaart de bizar gedetailleerde, absurde observaties die John Wilson doet in deze docuserie. Met zijn typische, onderkoelde stem geeft de New Yorker advies. Over hoe je gesprekjes aanknoopt met vreemden, bijvoorbeeld. En de voordelen en risico’s ervan. Niet dat hij er zelf goed in is. Maar those who can’t teach. Hij ontmoet daarbij een verzameling kleurrijke figuren die je alleen maar in New York kunt tegenkomen. Ja, er is zoveel te zeggen over deze briljante docuserie. Maar je snapt het eigenlijk pas als je het zelf gaat zien.

Op haar dertiende moet Nicole van haar ouders ineens bij haar tante gaan wonen. Ze verhuist van een Brabants dorp naar Amsterdam. Nicole is een ‘kweekje’, zoals veel Surinaams-Nederlanders het noemen. In deze podcast onderzoekt ze hoe en waarom dit zo is gegaan. Mooi geproduceerd en openhartig verteld door Nicole en o.a. haar moeder, actrice Jetty Mathurin.

Alle zes de afleveringen zijn meteen te luisteren sinds deze week.

Docuserie over een bijzonder fietskoerierbedrijf in Amsterdam. De ‘trappers’ zwoegen door weer en wind om pakketjes te bezorgen tegen minimumloon. Ondertussen dromen ze van andere carrières en levens. Maar ze voelen zich nergens anders meer thuis dan bij hun medetrappers.

NRC gaf een gezicht aan vier van de 86 migranten die in februari verdronken bij de Italiaanse kust. De kustwacht rukte niet uit voor student Kenan (26), die graag gedichten schreef. Voor journalist Torpekai (41), die opkwam voor vrouwenrechten. Voetballer Shahida (27), die haar gehandicapte zoontje naar een beter ziekenhuis wilde brengen. En de 6-jarige Ahmed, die heel goed kon zwemmen. Hij haalde de kust, maar stierf aan onderkoeling toen er geen hulp kwam.

NRC zocht contact met de nabestaanden. Vroeg hen naar de verhalen van hun geliefden. Waarom ze op die boot stapten. En maakte van de cijfers weer mensen.

Marcel van Roosmalen is fan, aldus de blurb op de cover van dit boek. Ik ben het ook. Arjen van Veelen beschrijft niet alleen zijn Rotterdam, maar de wereld. Met zinnen die je wilt bewaren als losse kunstwerkjes.

Leanne, Jorj, Haya en Branchee. Je sluit ze meteen in je hart, de kinderen van juf Kiet. En juf Kiet zelf misschien nog wel het meest. Ik vond dit zo’n liefdevolle, verdrietige docu over deze kindjes uit oorlogsgebieden. Die beetje bij beetje hun vertrouwen en veiligheid terugkrijgen in de klas bij Kiet.