Discover everything about art & design from Ruby Sanders

Eeuwig zonde dat dit Wintergasten-interview met de Frans-Marokkaanse schrijfster Leïla Slimani door zo weinig mensen bekeken werd.

Het gesprek tussen Slimani en Nadia Moussaid had tal van boeiende momenten én fragmenten, bijvoorbeeld uit de films Indigènes over Afrikaanse soldaten in het Franse leger (met uitleg over hoe zij na de Marokkaanse onafhankelijkheid totaal in de steek gelaten werden) en 'Much Loved' over sekswerkers in Marokko, maar ook uit de docu 'When Arabs Danced’ van de Marokkaans-Belgische filmmaker Jawad Rhalib.

Slimani vertelde over haar eigen leven en achtergrond, hoe zij zich verzet tegen de hypocriete conservatieve seksuele moraal in Arabische landen (en hoe de zedenwetten hun oorsprong kennen in de koloniale bezetting) maar ook welke prijs ze daarvoor betaalt. "Mensen in de westerse wereld denken altijd dat vrijheid makkelijk is. Maar je moet bereid zijn heel veel op te offeren om vrij te zijn."

Zeker terugkijken dus.

Ontdekking van het jaar: de Amerikaans-Puerto Ricaans-Argentijnse Alisa Amador. Ze maakt een mix van alternatieve (latin) folk, klinkt soms als een jonge Linda Rondstad/Bonnie Rait maar ook weer heel eigen. Dit Tiny Desk Concert kun je eindeloos op herhaling zetten.

Seizoen twee is al bijna net zo geweldig als het eerste. Tenenkrommend ongemakkelijk en herkenbaar tegelijk. Fantastische scène in aflevering 3 als hommage aan Antonioni's L'Avventura.

Typisch Charlie Kaufmann, deze onnavolgbare, duistere en vaak tragische film - die toch ook ontzettend geestig is. Je moet eigenlijk meermaals kijken om door te krijgen wat er (waarschijnlijk) bedoeld wordt. Let vooral op de kleding, de pantoffels (?), de hond en de boekenkast in de kinderkamer. Oh ja, en helemaal in het begin zit een nogal cruciale hint.

Sowieso is dit een gewéldige muziekpodcast van het Amerikaanse NPR, waar je altijd iets nieuws oppikt. In deze aflevering: waarom cumbia de muzikale ruggengraat van Latijns-Amerika is, wat cumbia precies cumbia maakt, waar de stijl vandaankomt (Colombia), hoe het in Mexico en elders populair werd en wat de link is met de chicha-muziek uit de jaren 60.

'Deze film komt recht uit mijn onderbewuste, en je kan dat onderbewuste niet serieus genoeg nemen,' zei de Mexicaanse regisseur Alejandro Iñárritu zelf over zijn nieuwe film Bardo. Sommige mensen zagen daar een excuus in voor een raadselachtige en narcistische film, maar in werkelijkheid is het een geweldige film die individuele pijn verbindt aan het lijden van een natie (Mexico), en migratie in het heden in verschillende gedaantes verbindt aan hoe mensen zich in de hele geschiedenis hebben verplaatst. Bardo is ook grappig en prachtig mooi geschoten.

Mariana Enríquez (1973) is een van de origineelste schrijvers uit Latijns-Amerika van dit moment. Haar werk wordt omschreven als literaire horror: ze vermengde in haar roman 'Ons deel van de nacht' horror met de recente gewelddadige geschiedenis van Argentinië. De vorig jaar in Nederlandse vertaling verschenen bundel 'De gevaren van roken in bed' staat vol korte verhalen met lugubere wendingen: een meisje erft de vloek van de familie en geesten van zwerfkinderen dolen door de straten. Tegelijkertijd zijn de verhalen ook geestig, en zeggen ze veel over de mens en de samenleving.

Zelf zegt Enríquez: ‘Realisme voelt vaak te beperkt om de realiteit van opgroeien in Latijns-Amerika mee te beschrijven. Of dat nu gaat over kinderen die verdwijnen, drugsoorlogen of spaargeld dat van de een op de andere dag verdampt is. Realisme zou die vaak absurde en gewelddadige werkelijkheid afvlakken. Daardoor ga je op zoek naar bovennatuurlijke elementen. Maar het is niet het goudomrande magisch realisme waar Latijns-Amerikaanse literatuur om bekend staat. Dit is donkerder. Je kunt ons zien als de duistere tegenhangers van de magisch realisten.

Zij gebruikten net als wij bovennatuurlijke elementen om onze absurde realiteit mee te beschrijven. Maar de generatie van García Márquez staat voor een continent dat met hoop naar de toekomst keek. Mijn generatie kijkt gedesillusioneerd, droevig, naar het continent. Het gáát niet beter. En de humor is eruit, wat zich vertaalt in fictie.”