Discover everything about everything from Julien Althuisius

Het mooiste, meest bijzondere concert dat ik ooit zag. Dit was een van de eerste keren dat het KCO een samenwerking deed met een popmuzikant. Wie Patrick Watson een beetje kent weet dat hij de grenzen van pop of folk of hoe je het ook wil noemen oprekt, overschreidt en altijd met iets origineels en anders komt.

Zijn laatste paar albums zijn een beetje langs me heen gegaan, maar zijn eerste vier/vijf albums zijn belachelijk goed en mooi en dromerig en romantisch en alles wat je nergens anders hoort.

Dus deze avond, in het Concertgebouw, met het Koninklijk Concertgebouw Orkest. Betoverend. Kijk en luister zelf maar.

Zag vorige week Paulien Cornelisse met haar voorstelling Aanstalten. Ga dit zien nu het nog kan, het is zó grappig, scherp en slim gemaakt.

En neem het aan van iemand die niet snel om iets lacht (althans, om van die humor-om-te-lachen-humor, wat dit dus echt niet is)

Vond dit een heel interessant en ook wel veelzeggend en verontrustend verhaal. Het is een profiel van Matt Taibbi, eens een razende reporter voor o.a. Rolling Stone, maar nu verstoten uit de ‘main stream media’, onder meer vanwege zijn opvattingen en stukken.

Maar net zoveel als dit stuk de persoonlijkheid en werkwijze van Taibbi blootlegt, vertelt het ook iets over hoe de journalistiek in de VS (met name links leunend New York) is veranderd.

Ik kan geloof ik alles van Bill Burr wel aanraden. Een on-Amerikaanse Amerikaan, altijd scherp, spaart niemand en ook zichzelf niet.

Het is allemaal beslist niet zonder randjes of controversevrij, maar dat is juist wat ik zo waardeer aan comedy: dat het een vrijplaats is. Burr is een van de beste comedians van deze tijd.

Hoe kon ik deze nog niet getipt hebben?

Werkelijk een van de leukste films die ik ooit zag, met briljante rollen van Steve Coogan en Rob Brydon die zichzelf spelen. Kom voor het idee van twee mannen van middelbare leeftijd op roadtrip, blijf voor de imitaties van James Bond die je altijd bij zullen blijven. Oh ja, geregisseerd door Michael Winterbottom, ook geen kleine regisseur.

Ik hou van korte verhalen. Hoe korter hoe beter. Zeker op vakantie, zeker op vakantie met kinderen. Heb nu een stuk of vier - totaal verschillende - verhalen gelezen van deze bundel van Tobias Wolff (David Sedaris is fan van hem, zo kwam ik er ook op) en het is allemaal gewoon heel goed. Hij schrijft tegelijkertijd sierlijk en direct, zonder hoekig of kunstmatig stoer of pompeus over te komen, met steeds weer interessante personages waar je meer van wil weten.

Een van de fijnste documentaires die ik ooit zag, maar het moet wel een beetje je ding zijn.

De Nederlandse regisseur Ramon Gieling (van En Un Momento Dado, over Cruijff) volgde Joaquin Sabina, een Spaanse zanger die eigenlijk niet zijn evenknie kent in Nederland. Zijn teksten lezen als gedichten en zijn liedjes bevatten alles wat mij aan Spanje zo dierbaar is: temperament, melancholie, uitbundigheid en liefde. Zijn stem klinkt als sigaretten en brandy en leven. Sabina is enorm populair in Spanje en Latijns-Amerika, maar daarbuiten kent bijna niemand hem. Dat is prima, want zo kan ik er lekker mee koketteren.

Zag ooit de documentaire over deze huiveringwekkende en bizarre zaak, waarbij de vrouw van een schrijver/politicus dood wordt gevonden onderaan een trap.

Dus zag in eerste instantie niet helemaal de toegevoegde waarde om er nog een serie over te kijken. Maar ik ben inmiddels helemaal overtuigd. Behalve geweldig acteerwerk van onder andere Colin Firth, Sophie Turner en Juliette Binoche, is de serie ook qua opbouw, vertelvorm en ja, ook spanning en drama, een aanrader.

Ik moet regelmatig aan deze SNL-sketch uit 1997 denken, waarin Will Ferrell een persiflage doet van Neil Diamond bij VH1 Storytellers. Vooral omdat ik ten zeerste betwijfel of deze sketch tegenwoordig nog gemaakt zou kunnen worden.

Dat is niet zozeer een oordeel over de veranderende opvattingen over wat wel en niet kan of een sneer naar ‘cancelcultuur’, maar meer een vraag die het begin kan zijn van een gesprek over humor en de verschuivende grenzen ervan. De een zal dit smakeloos vinden, de ander geniaal. Maar ik wilde het hier even delen omdat het, volgens mij, iets zegt over hoe de wereld de afgelopen 25 jaar is veranderd.

‘And now for something completely different.’ Een tijdje geleden, het zal alweer een jaar of vijftien zijn, was het nogal en vogue om twee verschillende soorten muziekstijlen met elkaar te mixen: de mashup. Je had de (geweldige) mixtapes van Girl Talk of bijvoorbeeld het immens populaire The Grey Album, waarin producer Danger Mouse The White Album van The Beatles en The Black Album van Jay-Z door elkaar heen mixte. 
In die stijl moet je ook Enter the Magical Mystery Chambers zien, een mixtape bestaande uit mashups van nummers van The Wu Tang Clan en The Beatles. De meeste nummers zijn buitengewoon goed gelukt, sommige vallen een beetje buiten de boot, maar al met al is dit een ideale soundtrack voor als je deze zomer ergens op een grasveldje Dirty Shirley’s zit weg te hakken.