Discover everything about everything from Ernst-Jan Pfauth

Laatst ging ik op vakantie en vroeg ik op Twitter om romanadvies. Even was Twitter weer die gezellige plek van vroeger en kreeg ik allerlei originele tips. Meest genoemde boeken: De Beesten, Crossroads en De herinnerde soldaat. Eerste nog niet gelezen, laatste twee vond ik ook heel indrukwekkend. Hier vind je het hele lijstje.

Wanneer je een artikel, video of podcast maakt, helpt het om één specifieke ontvanger in gedachten te houden. Daardoor klinken je teksten natuurlijker en loop je niet het risico om iedereen te willen pleasen. Die tip kende ik al, maar David Perrell maakt ‘m concreter. Hij zet tijdens het schrijven een omschrijving van de beoogde ontvanger boven zijn stuk: “Kevin will swallow information faster than a lion can eat its prey, but only if you keep him entertained.”

Druk is een film van twee jaar oud, maar wat mij betreft nu al een klassieker. Een vriendengroep van uitgebluste leraren krijgt door een obscuur onderzoek het idee om hun alcoholpromillage gedurende de dag op een half punt te houden. Dat doet ze in eerste instantie heel goed. Het vervolg is niet zo voorspelbaar als je denkt. Echt een verrassende tragikomedie, vol levenslessen.

Zangeres Ella Fitzgerald had denk ik de mooiste stem ter wereld. Ze overleed toen ik pas tien was. Haar live zien, zat er dus niet in. Gelukkig is er YouTube. Fitzgerald improviseert spectaculair rond het nummer How High The Moon. In mooie graphics zie je telkens welke invloeden ze daarin verwerkt. Van Gershwin tot de Beatles. Onnavolgbaar! Behalve voor haar band, die geweldig meebeweegt:

Op HBO Max zag ik een onverwacht rauwe documentaire over Virgin-ondernemer Richard Branson. In de eerste scene zie je hem een afscheidsvideo inspreken voor zijn dierbaren, voor als hij mocht komen te overlijden tijdens een aanstaande ruimtevlucht. Pijnlijk kwetsbare beelden.

Wat me zo intrigeerde: Richard Branson heeft meerdere keren zijn leven gewaagd om Virgin te promoten. Toen hij met een luchtballon de wereld wilde overvliegen, zwaaide zijn vader, vrouw en kinderen hem huilend uit. Onvoorstelbaar om te zien. Een hyperbool voor de keuze of je je gezin ten koste laat gaan van je werk.

Ontnuchterend stuk op De Correspondent over waarom we natuurtalenten verkiezen boven strebers. Conclusie: "Hard werken is een geweldig idee – maar laat niemand merken dat je het doet". Hebben ze in Italië goed door, met hun sprezzatura.

Op Netflix gezien: topacteur Jonah Hill neemt de kijker mee naar zijn therapiesesies met psychiater Phil Stutz. We mogen zelfs meekijken naar moeizame sessies met zijn moeder. Opdat we allemaal kunnen profiteren van de inzichten van Stutz, zoals: “True confidence is moving forward in uncertainty.”

Ik weet zo weinig over de toekomstige wereldmacht India. Mede daarom lees ik nu de roman Age of Vice. Schrijver Deepti Kapoor groeide op in Noord-India. Ze schrijft in dit boek over een tot slaaf gemaakte jongen, Ajay. Zijn leven neemt een wending als de zoon van de machtigste man van India hem naar Delhi haalt. In elk hoofdstuk gebeurt genoeg voor tien boeken. Tegelijkertijd heeft Kapoor de gedachten van de jongen ontroerend mooi beschreven. Ik slaap korter omdat ik het boek niet kan wegleggen.

Aan iedereen die de horrorgriep had: I feel you. Wat een virus. Ik lag er twee weken af. Wel veel Seinfeld kunnen kijken. En Chernobyl, een indrukwekkende HBO-miniserie over de kernramp uit 1986. Ontluisterend om te zien hoe Sovjet-partijpolitiek tot een meltdown leidde.

Inspirerend om in dezelfde serie te zien hoe een groep Sovjet-wetenschappers (door HBO teruggebracht tot twee personages) een veel grotere ramp wisten te voorkomen én met gevaar voor eigen leven structurele mankementen in kerncentrales publiekelijk deelden. Kijktip.

Heel grappig artikel uit The New Yorker over die functie op je telefoon die oude foto's opnieuw laat zien.