Discover everything about everything from Laura W

Confessions of a Recovering Wannabe Carrie Bradshaw, Vogue

I am a 90s kid. A 90s girl. The brink of the millennials and Gen Z. Growing up with media, freedom and sex. In all combinations. And now slowly starting to make my way to adulthood. Reflecting how all has influenced me the past 25 years In who I have become. Who I am today. Sex and the city, the breakfast club, and bridget jones were a bit before my time. But undeniably they have shaped how I think about what the art of living is. And if it weren’t these series and movies, than their younger brother and sisters such as Gossip Girl, How I met your mother, Suits, Friends, and the Notebook have shaped how I look at love, friendship, family and loving relations in general. Stories of Turkish delight, dead poets society and call me by your name made me strive, work and look for these relationships in my life. The excitement when my night, weekend or holiday felt like a scene in a movie. The dopamines when I talk to a soul that resembles one of these connections. With whom I could make memories like I am the main character. And the warmth of that coffeestore full of people who hope for the same thing to happen as in those series we secretly guilty pleasure binge on. In pursuit of living our own work of art. But in all that chasing for the affinity, has it maybe left us more isolating then we wanted?When we surround ourselves by the emotionally unconnecting and the time abusive just for the stories, when we leave the good moments because they are not good enough? As they are not the full package of the friends dinner table and the funny roommates, the collegous of the bold type and the suits bosses, the how I met your mother cafe beers and dates, and the notebook Disney love. So I wonder ever since I started reading Homer, Shakespeare and Oscar Wilde: what is the art of living. The now and the future. Why does high school romanticise the classics but doesn’t teach us how to handle the classics we are currently living in? A bachelor and master degree later, I keep on wondering: Who are the people to invest in. How to enjoy this moment with this person. Influenced by my post structuralist theory philosophy courses I try to step Above and beyond and ask myself which forces have shaped me to think in the way I think. Sex and the City is definitely one of these forces. I am a Carrie Bradshaw Wannabe. A Serena Van der Woodsen. A Blair Waldorff. A Hermione granger and a McGonnagol. A Noah and Allie. A Lilly and Marshall. A Monica and Chandler. A Donna. And a Harvey. Now I just need to find out where this all leaves me. While I step out of this flight from Copenhagen to Amsterdam. Chasing my own mister Big. My own chosen family. Should I leave this all behind because it isn’t sustainable? Because we will continue following our own lives not knowing when where and if we would see each other again. Or should I just enjoy it in how it was and comes. And not worry about it too much. Should I stop watching these movies. These series. Read these books. Instead acquire more knowledge. Study harder. Start working and make some money. Just like him. Them. Or stay this dreaming romantic poet that I am. As much as I am. Me.

Swipen voor groei

Spoken poetry over hoe apps ons te pakken hebben Alles is gericht op het vergoten van gemak en het verkleinen van menselijk contact. Thuisbezorgd, Tinder, gold and premium. Raak je je telefoon op de juiste manier aan, dan staat er voor je het voor je het weet iets voor de deur. Het most wat maar dan heb je ook weinig. Puur karig maar facking snel dat wel Het is een trend. Klagen en treuren hoe sociale media ons leger en geïsoleerder maken. Hoe het algoritme van de app ons als hersenloze wezens laat swipen op hun slot machine. Maar niemand heeft het over de gebruiker. De vrije wil van de vinger. En de benenwagen. Die content kan koperen en kan plakken. Sturen naar iemand anders. Wat vind jij hier van. Deze zin is interessant. Heb je hier aan gedacht. Of hoe de app je andere werelden kan tonen. Die buiten mijn witte heteroseksuele veilige bubbel van politieke bachelor studenten die Engels en Nederlands spreken rijkt. Hoe het me op een bank in Bilbao heeft laten slapen van iemand die ik in Korea had ontmoet en hoe ik door die ene Instagram post de volgende dag iemand uit Venezuela 50 kilometer verderop leerde kennen die vervolgens maanden met mij zou reizen. Hoe de roze duivel me heeft laten spinnen van plein naar plein, sprekend tegen me in vijf vlaggetjes en me vervolgens in grachten heeft gezeild verdoezeld door poëzie die ik nooit in mijn eentje zo mooi had kunnen schrijven dat ik er nog steeds van tijd tot tijd met iemand anders in verzwelg. Hoe die ene saaie treinrit me liet reageren op een oude vriendin die me nu laat groeien terwijl we uitwaaien over het strand. In die gestolen minuutjes van wachten op de trein, concentratie verlies in de bieb en verveling achter de kassa, heb ik het algoritme me laten ontdekken in wie ik eigenlijk wilde zijn. Die prachtige puinhoop die film quotes ademt als ze samen met haar Franse non binaire date debatteert over before sunrise terwijl ze kijken naar postmoderne kunst van een artiest uit Helsinki, een uitgeprinte whatsapp conversatie met iemand van couchsurfing en een Zweeds geschreven kaart van een Facebookt treffer. Misschien is het allemaal over hoe je die telefoon op de juiste manier aanraakt. Niet meer dan dat.

Chapter 2: the Danish Food Revolution

One hour and twenty minutes later I land from worlds proclaimed cyclists capital Copenhagen back into the country owned by bikes. I swap danish blue for royal Dutch blue and hygge for gezelligheid. How can two countries be so similar in the things they see as their identity and not be aware of it? It was 2018 it struck me for the first time. It was an embassy festival in South Korea and the Danes were handing out pepernoten. A candy I had been thinking was so distinctly Dutch that I lost a bit of myself. Trying to find my nation back there on the other side of the world I strolled around a big supermarket iand all I could find were danish dairy products. All Dutch I could find was dutch coffee… something that I am still wondering about today (mostly why it was so expensive!) In the following years I lost a bit of sight of the Danes and instead fell in love with the Swedes. But while exploring this new acquired love I bumbed into these Danes again. And before I knew, I had set foot in Denmark five times within the course of 9 months. I explored Copenhagen and its people. By bike. Through the wind and the cold. And after three visits I still can not understand how foreigners are so high on this place. How they proclaiming it as the best cycling city of the world. They have clearly never set foot in the Netherlands. So to get a deeper understanding of these people I bought this little book. How to be danish. It struck me. How similar we are. A agricultural dairy country full of windmills and bicycles surrounded by water. They call it cooperating in democracy. We call it polderen. They legalised same sex partnerships first, then we legalised their marriage. They are deeply conservative and defending their tolerance, and so do we. We have a red light district, they a green light district. They were once a big empire, we were as well. Both small nations needing to go outside and beyond their borders. But our conservatives is more on the economical side and foreign foreign affair we turn to the Anglo Saxon world of nato. And maybe this foreign look is why we never encounter these seemingly so similar brothers and sisters in our daily lives. They focus on Scandinavia and see the Swedes as the closer ones, whereas we fight for our place on the continent and for that turn to America. But at one thing the Dutch and the Dane’s are distinctively different. The food culture. Where the Danes changed the world with the new Nordic cuisine, the Dutch are still known as the ones not having a cuisine at all. But here again these two nations come from the same place. Both countries were known for wheat, haerring and dairy and for decades were looking at French cuisines for their bourgeois restaurants. The post war industrial growth made agricultural industry grow. Cooperations grew larger and output grew. But while the export boomed, food lost their taste and diversity and people become less engaged with their products. In both countries cooking was seen as a chore and in both countries children grew up with a lack of sharing of meals with loved ones. “I felt that there was a relationship between the lack of love or care and the terrible food in Denmark. And in France I saw the opposite, and abundance of love an generosity and taste and smell and great meals.” However, here the Danes are ahead of the Dutch. The Dane’s used their innovative and creative mindset and created the Nordic cuisine. The most innovative in the world. While the Dutch are still by deep frying their leftovers, the Danes changed the entire food culture from bakery to farms and are cooking local seasonal and with seasonal diversity. This makes me hope and passionate about the future of the Dutch food culture. Maybe we can be the Next world leading cuisine. The Dutch protein pioneers known for the their Nedersoja. Maybe the standard Dutch AVG the will be known for their seaweed salades with vertical farmed vegetables and cultured meat. Finishing with the Dutch potatoes straight from the airfryer. Maybe. That would be my mission.

How we lost our sensory connection with food – and how to restore it

As a child I hated eating. Those vegetables at dinner. Not the pieces of white bread with nutella, icecreams or fried potatoes of course. I was sitting for hours at the table chewing those tasteless beans or those overcooked broccoli flowers. Everything that had the colour green I couldn’t get into my mouth. It was a war. But then puberty started and I wanted to become lean and skinny and fit. I forced myself to eat vegetables, go for a run and started to cook myself to have control over what we were eating. Food became a new war. A decade later, I have grown into an academic foodie. Studying food law and devoting my time to see how food mirrors our identity. Food is a pleasure now. I don’t count calories anymore and I don’t fall in the habit of binge eating. Alrhough… that is when I cook my own meals of the ingredients I bought myself. When I come home after I was only able to eat one of those “witte bolletjes” at work with a Albert Heijn tomato and a fabric piece of cheese I throw open all my cupboard in hunger searching for something to satisfy my senses. After travelling through the Mediterranean I realised how tasteless our food here in the Netherlands was. The tomatoes, the bread and the cheese. Food here is valued for their price, their perceived healthiness, their convenience and also their environmental impact. But not for their taste. I noticed I Immediately fell back in over eating products I actually did not enjoy. So I started to wonder Is it possible you over eat because the food has less taste? This article is a piece in that puzzle. It explores mostly how smell influences what we are buying. So it doesn’t delve into the the taste of the actually products that influences what we eat, but more how the senses influence our buying behaviour. Although one paragraph acknowledges my theory: “Some said that they lost their appetite while others had the opposite reaction, desperately eating more in an attempt to compensate for the loss of pleasure. One person noted that “food satisfaction is lacking and I see myself eating more just to try to get that satisfied feeling … I am gaining weight due to a constant urge to satisfy what can never be satisfied”.” An interesting take away is also the pieces of plastic around or food. These wrappers make it harder to judge the ripeness and the smell of our food. The plastic is argued to impact food loss, but on the other hand if the theory that you eat less of you eat better, less production would have been needed. The article is adapted from a piece of the Flevo campus. An new university in the Netherlands that has tremendously changed the way how I look at food.

The Winter I Knew

Vincent Van Gogh's The Starry Night: Great Art Explained

TED Conferences on LinkedIn: "Art's not a luxury; it's actually sustenance. We need it." Watch Ethan… | 331 comments

On the necessity of being creative - helps us make sense out of this life - if you get close to what you leave who you are is revealed to you

The People on Platform 5 - Clare Pooley

“De onbekenden van vandaag zijn de vrienden van morgen.” Dat zegt mijn vader altijd. Alleen sommige mensen zijn niet zo onbekend als andere. Sommige zien we dagelijks. Het meisje bij de bakker. De man die zijn hond uitlaat. En die ene medereiziger in de trein. Wat gebeurt er als we wat vaker tegen deze onbekenden zouden praten? In het verenigd koninkrijk ondenkbaar. Of in ieder geval is het in de trein is het schijnbaar een ongeschreven regel niet tegen iemand aan te kletsen. Voor mij als Nederlandse een onbekend fenomeen. De trein is namelijk precies de plek waar de Nederlander het liefst een praatje aanknoopt. Waarschijnlijk ook precies de reden waarom de helft van onze treinen met een stilte coupé is uitgerust. Hoewel ik ook meestal de praatstoel vermijd tijdens mijn pendelreizen, maakte ik ooit de fout mijn overbuurman de hint te geven dat we dezelfde twee uur durende reis maakten. Vol in de stress was ik op het laatste moment de intercity vanuit Groningen ingesprongen. Nog half tranen belde ik mijn mama om even uit te huilen over hoe de dag die zou goed begon was veranderd in een stresssprintje naar het station omdat ik opweg naar station mij laptop nog geen jaar oude laptop had laten zwemmen en dus halsoverkop naar de reparatiewinkel moest. Mijn overbuurman zag de “gelukkig heeft zijn vlucht vertraging” als de uitgelezen kans leeg te lopen over zijn leven in Kenia. Ik had dus geen vluchtoptie om te doen alsof ik er bij Zwolle uitmoest om een nieuw plekje te zoeken, en hoorde dus alle ins en outs over zijn onderneming in pruiken van echt mensen haar. Mijn moeder zou hebben geglunderd van deze ontmoeting. Zij gaat echter altijd express in het kletsgedeelte zitten en komt met de meest extravagante verhalen thuis. Zo zat er ooit jongen met een kanariegele hoepeljurk in de trein. Voor zijn bruid. Opgepikt aan de andere kant van het land voor zijn verloofde. Ze moest nog wel even een paar maatjes afvallen. The people on platform 5 vertelt hoe deze onbekenden in de trein plots een belangrijke rol in je leven kunnen spelen. Tenminste… als je openstaat voor nieuwe gesprekken. Letterlijk een vertolking van het motto “de onbekenden van vandaag de vrienden van morgen”. Het boekt volgt vijf personen die dagelijks op en neer pendelen: Wanneer investment bankier Pierce bijna stikt in een druif, raakt het leven van zijn redder verpleger Sanjay en zijn dagelijkse medereizigers de 56-jarige tijdschrift therapeut Iona, de marketeer Emmie en de scholier Martha langzaam maar zeker in elkaar verstrikt. De reizigers op perron 5 is een heerlijk feelgood roman met een paar warme levenslessen. Door het wisselende perspectief van elk hoofdstuk krijg je te zien wat er verborgen gaat achter onze vooroordelen. Soms is het verhaallijn een beetje too-good-to-be-true maar tegelijkertijd geeft dat weer het vertrouwen in de intrinsieke goedheid van mensen. “But sometimes when you put two very different people together, a kind of magic, an alchemy, occurs. Bea said I was like eggs and sugar, and she was flour and butter, and when you mixed us together, we were more than just the combination of our ingredients, we were the whole damn cake.” Net als de hoofdpersonen vraag ik mezelf nu soms af: wat zou Iona doen? Als tijdschrift therapeut is ze precies de tante die je nodig hebt om af en toe wat meer agentschap van je leven te nemen. Om uit de slachtoffer rol te kruipen en precies dat te doen wat een positieve wending aan je leven geeft. “Darling, what is the point of being alive if you go through life unnoticed, without standing out and making waves?” Iona zou zeker tegen die vreemde praten. En ik misschien nu ook weer.

Wat betekent vriendschap voor millennials?

200 uur om van een kennis een vriend te maken. Dat zijn een heleboel duolingo sessies. Met 15 minuten per dag kom je na een jaar op 90 uur uit. Geen wonder dus dat je op school en in je studentenhuis de vrienden maakt. Uren samen alleen zijn, je samen vervelen, samen hangen wegen simpelweg niet op tegen een uurtje koffie in de week. Misschien bewust niets doen dan met een ander, wel de holy grail om eenzaamheid én een een burn-out te voorkomen .