Discover everything about everything from Anke Meijer

Het is altijd spannend als een van je lievelingsboeken verfilmd wordt, en Life after Life van Kate Atkinson is sinds het in 2013 uitkwam een van mijn favorieten (haar vervolg op dit boek, A God in Ruins, was misschien nog beter). Maar ik had me geen zorgen hoeven maken, want de BBC weet hoe het een goede serie moet maken. Daarbij was de regie in handen van John Crowley, die eerder het evenzo prachtige boek Brooklyn al erg mooi verfilmde. Life after Life stelt dan ook niet teleur. De hoofdrol is voor Ursula, een meisje dat in 1910 tijdens een sneeuwstorm dood geboren wordt omdat de dokter niet op tijd bij de geboorte kan zijn. Waarop alles wordt teruggespoeld en Ursula opnieuw ter wereld komt, ditmaal levend omdat de dokter uit voorzorg eerder was vertrokken. Het is een wedergeboorte die zich eindeloos zal herhalen. Iedere keer als Ursula’s leven ten einde komt (tijdens een vakantie aan zee als meisje, na een besmetting met de Spaanse Griep, tijdens de Blitz in Londen en ga zo maar door), komt ze weer terug om het net even iets anders te doen. Meeslepend en prachtig, en een mooie overpeinzing over de wendingen die het leven kan nemen. (Vanaf 23 oktober op BBC First)

Zonder twijfel de beste kinderserie van nu, en zelfs een van de betere series in het algemeen. Bluey, over een pratende hond van zes en haar zusje Bingo en ouders Bandit en Chilly, is ontzettend goed gemaakt. Het is grappig, ontroerend en zelfs enorm inspirerend. Ik kijk het samen met m’n zesjarige (en stiekem soms alleen, als ik even een opkikkertje nodig heb), en we hebben al meerdere spellen die Bluey en co. spelen overgenomen. De eerste helft van seizoen 3 staat sinds vorige week op Disney+.

De eerste keer dat ik in New York was en een echte brownstone zag - zo’n huis van donkere bakstenen met een trapje naar de voordeur - noemde ik het enthousiast een ‘Cosby huis’. Zoals heel veel mensen, ben ook ik opgegroeid met Amerikaanse sitcoms en The Cosby Show was absoluut een van de grappigste. Toen ik laatst, voor het eerst in lange tijd, fragmenten uit de serie terugzag in documentaireserie We Need to Talk About Cosby voelde ik dan ook een mengeling aan emoties. Vreugde om dat vertrouwde jaren ‘80 gevoel, en afkeer omdat ik inmiddels weet dat de man die Cliff Huxtable speelde, meer dan zestig vrouwen drogeerde en verkrachtte. In We Need to Talk About Cosby kijkt stand-upcomedian W. Kamau Bell naar die gemengde gevoelens. Want wat moet je toch met de warme herinneringen die je koestert voor iemand die uiteindelijk een monster bleek te zijn? In deze bedachtzame, diepgravende en emotionele documentairereeks van vier afleveringen onderzoekt Bell deze vraag. Samen met een interessante groep mensen, veelal van Afro-Amerikaanse afkomst, die allemaal hun eigen herinneringen aan Cosby hebben, komt hij zowaar uit op iets dat lijkt op een antwoord. (NPO Start)

Sharon Horgan, van het geweldige Catastrophe (Prime Video), heeft tegenwoordig een deal bij Apple TV+. En voor deze eerste serie voor de streamer trok ze direct een koekblik aan fijne Ierse (en een paar Engelse) acteurs open, waaronder Anne-Marie Duff en Eve Hewson. Bad Sisters is gebaseerd op een Vlaamse serie en gaat over een vijftal zussen die (waarschijnlijk) iets te maken hebben met de dood van de werkelijk sadistische echtgenoot van een van hen. De serie springt flink in de tijd (een plaag onder televisieseries op het moment), en is soms wat rommelig, maar het geweldige acteerwerk van de vrouwen, de prettige, folksy soundtrack en de droge humoristische oneliners maken het meer dan een fijne kijkervaring. En zoals we inmiddels gewend zijn van Apple, is ook het intro weer een klein kunstwerkje. (Apple TV+)

Ik had vooraf weinig over Netflix’ Mo gehoord, maar na een paar afleveringen denk ik dat de serie zomaar kan gaan meedingen naar een plaatstje in mijn beste series van 2022-lijst. Hoofdpersoon Mo (gespeeld door komiek Mo Amer) is een Palestijns-Amerikaanse man die al 22 jaar zonder papieren in Houston woont. Iets dat nogal stressvol is, aangezien hij in de eerste minuten van de serie al ontslagen wordt bij de telefoonwinkel waar hij werkt omdat vreemdelingendienst ICE een ander filiaal is binnengevallen. Mo is, ondanks tegenslagen, stress en trauma, vreselijk charmant en kan zelfs een oude man nog dure (nep) Yeezy sneakers verkopen vanuit zijn achterbak (hij prijst ze aan als orthopedische schoenen). Ik had mijn hart na een halve aflevering al aan de man verpand. Mo vertelt een belangrijk verhaal dat niet vaak op de (Amerikaanse) tv te zien is, op een grappige en tegelijkertijd ontroerende manier. Een pracht van een serie. (Nu op Netflix)

Als de woorden ‘rack off!’ je niks zeggen, zal de titel Heartbreak High je ook weinig doen. Maar voor iedereen die eind jaren ‘90 naar huis racete om ‘s middags op Nederland 3 naar een groepje middelbare scholieren in Australië te kijken, is het nieuws dat juist deze televisieserie nu een reboot heeft, misschien een beetje slikken. Ook ik begon erg sceptisch aan de tien afleveringen, maar was na de eerste 50 minuten al helemaal om. Ondanks dat er maar een enkele ‘rack off’ in het hele seizoen voorkomt. Maar dat laatste is juist goed. Dit is het soort reboot dat niet probeert te teren op nostalgie (en faalt) maar juist helemaal eigen en hedendaags is (al is het een mooi toeval dat de naveltruitjes en geblokte hemden weer in zijn). Al met al doet de Heartbreak High uit 2022 meer denken aan Sex Education en Euphoria (maar dan veel minder donker), dan aan het origineel. Wat de oude en nieuwe variant wel met elkaar gemeen hebben, is dat ze meerdere personages hebben die je direct in je hart sluit, en dat het uiterst verslavend is. En waar je vroeger een hele dag op de volgende aflevering moest wachten, kun je nu in een keer door. (Nu op Netflix)

In de eerste aflevering van The Old Man zit een minutenlange achtervolgings- en vechtscène. Nu ben ik normaal helemaal niet zo van eindeloos geweld, toch vond ik dit een van de meest spannende scènes van het jaar. Dat komt grotendeels door een van de betrokkenen; de oude man uit de titel gespeeld door Jeff Bridges. De inmiddels 72-jarige, legendarische acteur is geweldig in deze serie en heeft, voor zover ik heb begrepen, bijna al zijn stunts zelf gedaan. Bridges, die heerlijk gromt, is dan ook de voornaamste reden om The Old Man te kijken. Al is de aanwezigheid van de altijd steengoede John Lithgow een goede tweede, gevolgd door het sterke spel van de immer geweldige Amy Brenneman. In The Old Man speelt Bridges een oude, ondergedoken CIA-agent die op gepensioneerde leeftijd opnieuw wordt ingehaald door zijn verleden en op de vlucht moet. Iets dat hij, getuige die vechtscène in de eerste aflevering, nog steeds prima kan, zelfs nu hij ‘s nachts drie keer uit zijn bed moet om te plassen. Ik heb de eerste drie afleveringen gezien en vind het erg goed en spannend. Volgens mijn Skip Intro co-host Alex Mazereeuw, die het hele seizoen keek, zakt het in het midden van het seizoen even in, maar eindigt het opnieuw heel sterk. Ik kan hoe dan ook niet wachten om door te kijken. (De eerste twee afleveringen staan nu op Disney+)

The Bear is eindelijk hier te zien en ik snap nu waarom de recensenten in Amerika afgelopen zomer niet uitgesproken raakten over deze serie. Want The Bear is fucking geweldig, om maar een woord te gebruiken dat min of meer iedere tweede zin gebruikt wordt in de show. Ontspannen televisie is het dan ook niet. Maar dat is wat mij betreft juist de aantrekkingskracht. The Bear is enerverend, intens, super stressvol, aangrijpend en echt heel, heel goed. Jeremy Allen White speelt Carmy, een prijswinnende chefkok die terugkeert naar Chicago om het restaurant van zijn overleden broer Michael (Jon Bernthal in flashbacks) over te nemen. Dit gaat niet heel soepel, aangezien de helft van het personeel weinig trek heeft in zijn nieuwe, meer efficiënte manier van werken, of het idee dat de old school zaak bekend om z’n beef sandwiches moet veranderen om te overleven in een aan gentrificatie onderhevig Chicago. Daarbij is het verlies van Michael voor iedereen, en met name Carmy zelf, nog behoorlijk rauw. Flink wat emoties die in de ongekend stressvolle omgeving van een restaurantkeuken regelmatig tot een kookpunt komen dus. Zeker als de elektriciteit uitvalt, en keukenmachines kapot gaan. De twintig minuten van aflevering zeven, dat in één shot is opgenomen, zijn wat mij betreft de beste twintig minuten televisie die dit jaar zijn gemaakt. Ik moet er nog steeds van bijkomen. Fucking geweldig deze serie, ik kan het niet anders zeggen. (Alle afleveringen staan nu op Disney+)

Ik vermoed dat het eerste seizoen van Avenue 5 niet door heel veel mensen is gekeken. Ook ik haakte twee jaar geleden redelijk snel af bij de sci-fi comedy over een cruiseschip dat dertig jaar in de toekomst vast komt te zitten in de ruimte, ook al was het van Veep’s Armando Iannucci en speelde Hugh Laurie de hoofdrol. Maar toen ik vorige maand de kans kreeg om deze twee heren te interviewen, ben ik weer opnieuw gaan kijken en niet alleen vond ik het dit keer echt hartstikke leuk, ik realiseerde me ook dat Iannucci wederom de toekomst had voorspeld. Want ondanks dat het decennia in de toekomst speelt, was ook deze serie ingehaald door de werkelijkheid (miljardairs in de ruimte, cruiseschepen die vast kwamen te zitten, mensen die zichzelf ervan overtuigden dat ze werden voorgelogen over de crisissituatie waarin ze zich bevonden). Ik vrees nu al voor de absurde toekomstvoorspellingen van Iannucci die in seizoen twee te zien zijn, binnen afzienbare tijd gaan uitkomen… (Vanaf nu op HBO Max)

Ik heb werkelijk geen idee waarom Disney+ niet meer uitpakt met de FX-series die het in Europa mag aanbieden, maar net als eerder Abbott Elementary en The Bear, verscheen ook het tweede seizoen van Reservation Dogs begin deze maand redelijk stilletjes op de streamer. Dat terwijl dit seizoen zo ontzettend goed is! Ik durf zelfs nu al te zeggen dat de serie heel hoog in mijn top 10 van 2023 zal komen. Reservation Dogs, over een groepje inheems Amerikaanse tieners op een reservaat in Oklahoma, was al vanaf de eerste aflevering in 2020 erg leuk, grappig, aangrijpend en goed. Maar met dit tweede seizoen heeft maker Sterlin Harjo dat vorige, geweldige seizoen keihard overtroffen. Wat een feest dat we dit kunnen kijken! (Nu op Disney+)