Discover books about politics & society from anyone

Als je dit boek nog niet gelezen hebt, ga dat dan heel snel doen!! Roxane van Iperen is wat mij betreft de scherpste denker van onze tijd. Dit boek heeft mij echt de ogen geopend over wellness rechts en met name de rol van ‘momfluencers’. Hoe de middenklasse steeds meer op zichzelf en het eigen welzijn gericht geraakt is. En hoe dit allemaal onder Corona kon ontsporen. Echt een aanrader!

Lees snel, voordat Netflix alles voor je inkleurt, het prachtige en originele Boy Swallows Universe - onvergetelijk 🌟

Een van mijn lievelingsboeken - met scherp en sterk verhaal maar vooral zinnen zo mooi dat nog steeds af en toe gekopieerde pagina’s tegenkom die ik wilde bewaren - is A Fraction of the Whole. Over een geestige en slimme zoon, een vreemde vader, en een oom die een beruchte crimineel is.

Dit boek speelt ook in Australië, heeft ook een slimme en geestige puber als verteller, ook een wereld vol vreemde vaders, charmante criminelen en semi-vrolijk (want - warning - ook moeder in gevangenis, drugscriminaliteit en heftig geweld) opgroeien in een dysfunctionele familie.

Heerlijk boek in een nieuwe categorie waar ik nu veel behoefte aan heb: aantrekkelijk, ‘makkelijk’ en snel zoals een thriller of boeketreeks, maar écht goed geschreven, over meer dan alleen de mensen erin en een beetje fantasie mag van mij altijd.

“The book is jam-packed with such witty and profound insights into what's wrong and what's right with Australia and the world. It is almost 500 pages long but I read it in two sittings and immediately want to read it again. In its deft integration of the sacred and the profane, of high ideals and low villainy, it somehow reminded me of a favourite French movie, Diva. A rollicking ride, rich in philosophy, wit, truth and pathos.”

Een heel universum in een boek.

Lekker, anders en raak!

Een verhaal over een land dat je denkt van tv te kennen, maar je blijft verbazen. Dit boek laat je tijdens het lezen met open mond de bladzijdes omslaan. Jeroen Visser schrijft snel, grappig, informatief en verhalend tegelijk.

“Sommige dingen zijn leuk én leerzaam tegelijk” zei mij moeder vroeger wel eens. Ik lachen. Blijkt ze tóch gelijk te hebben.

Ik was nog maar nauwelijks bekomen van Lessen van Ian McEwan toen ik me compleet verloor in De Jaren van Nobelprijswinnaar Annie Ernaux.

Vergelijkbaar in opzet, totaal anders én minstens net zo mooi.

Ook een boek waarin een heel leven (1940 tot 2007) ons laat zien wat we als wereld en als mens hebben meegemaakt. Wat er is veranderd en wat er hetzelfde is gebleven.

In een zakelijke matter of fact toon die juist zorgt dat je enorm dichtbij komt.

De openingsscène is even wennen maar ook prachtig. Een random collectie herinneringen, zoals we die allemaal hebben, opgesomd zonder lijn of volgorde. Gewoon wat er allemaal door haar hoofd gaat.

Maar het boek gaat dieper dan de herinneringen van één persoon.

“Het is een ‘onpersoonlijke autobiografie’, waarin ze het leven van alledag in Europa beschrijft, dat van ons allemaal, voorzover we die tijd hebben meegemaakt. Wat we eten, kopen, wensen. Wat we lezen en luisteren, hoe we met elkaar omgaan en waarover we discussiëren.

Vanaf het begin schrijft Ernaux niet vanuit haar verbeelding, maar vanuit haar geheugen. Haar leven lang hield ze, heel nauwgezet, een dagboek bij. Dat voel je ook echt, ze weet het nog zo precies - de namen van de liedjes of hoe het voelde om als klein kind naar de verhalen over de oorlog te luisteren.

Een beetje Proust maar beter leesbaar. Haar oeuvre is alles tezamen ook een soort À la recherche du temps perdu.

Ze wil haar herinneringen vatten, beschrijven en bewaren voor de eeuwigheid. ‘La mémoire n’arrête jamais’, het geheugen stopt nooit, schrijft ze in De jaren. Al die beelden doen ertoe, ze zijn getuigen van haar tijd, inmiddels al een vervlogen tijd.”

Na De Lessen (vanuit het perspectief van een Britse man uit 1950) nu dus De Jaren van een Franse vrouw uit 1940. De combinatie is een ongelofelijk reis die je jezelf deze donkere dagen cadeau kunt doen.

Een heel leven in één boek, dat je ook nog eens uitnodigt om je eigen leven bewuster mee te maken.

Nog vele jaren 🥂

How we all got addicted to dopamine and how to get rid of it. This might explain much of the world's current anger and unhappiness, though we should objectively be more at peace than ever.

Ik weet zo weinig over de toekomstige wereldmacht India. Mede daarom lees ik nu de roman Age of Vice. Schrijver Deepti Kapoor groeide op in Noord-India. Ze schrijft in dit boek over een tot slaaf gemaakte jongen, Ajay. Zijn leven neemt een wending als de zoon van de machtigste man van India hem naar Delhi haalt. In elk hoofdstuk gebeurt genoeg voor tien boeken. Tegelijkertijd heeft Kapoor de gedachten van de jongen ontroerend mooi beschreven. Ik slaap korter omdat ik het boek niet kan wegleggen.

Een prachtig debuut van Zoulfa Katouh over hoe verwoestend en vertederend tegelijk een burgeroorlog kan worden ervaren. Zoulfa schetst het beeld van een Syrische revolutie waarbij zij samen met haar omgeving volhardend blijft strijden. In dit verhaal vindt hoofdpersonage Salama een reden om dan eindelijk te kiezen voor het vluchten al is het dan toch op een levensgevaarlijke rubberboot.

Dit verhaal is vrij van stereotyperingen en weet tóch een halal liefdesverhaal neer te zetten, iets wat voor Zoulfa erg belangrijk en schaars was.

Een ijzersterk debuut met wendingen die je de hand voor de mond doen slaan, en tranen over je wangen brengen wanneer de Syrische revolutie liederen inzetten op de momenten waarbij het laatste stukje kust steeds verder in het water verdwijnt.

Als je voelt dat alles te snel gaat en de wereld in de brand staat en je je schuldig voelt dat je mensen niet opneemt en de weinig doet aan de brand…

Als je katerig en te laat op je fiets zit naar een volgende lawine van afspraken en je op je telefoon het nieuws checkt terwijl je dat niet meer wilde doen - je telefoon op de fiets én om de vijf minuten het nieuws kijken…

Dan moet je eigenlijk in één vrije middag deze prachtige koortsdroom van een novelle uitlezen.

Het is de zomer 2017, Trump en Brexit en bosbranden en Kathy gaat op vakantie en trouwen en verhuizen en schrijft alles op wat ze denkt en dat klinkt zo:

“She drank too much, she hadn’t been to the gym in weeks, she basically lived on the couch, hunched and barely breathing. She needed clean air, vegetables, she despised comfort, there were too many pastries and radiators in her life. … She felt like she was hastening after agenda’s and appointments with a butterfly net, not able to make anything stick.

…

There’d been a series of pieces in the London Review of Books that she’d read carefully but now could barely recall beyond a slow stirring of nausea, the sense of the ground being parcelled off beneath her.

…

Oaks too, an impeccable landscape that in itself at once depended on and concealed all kinds of colonial atrocities, seemingly natural but totally false, anyway it was beautiful and she was in it and newly awake and disinclined to have to grapple with the potential end of all life.”

Al die dingen die je tegelijk kunt denken als je op een feestje, een balkon of in een file staat…

ps. 2e plaatje vond ik mooiere cover én is hoe het boek er na het lezen uit moet zien.

Tim Urban van het fantastische blog Wait But Why pluist het credo “Everything is amazing and nobody is happy” uit, onderzoekt hoe dat komt en wat we kunnen veranderen. Een belangrijk thema in het boek is de strijd tussen “truth and tribe”. Doordat we tegenwoordig stelselmatig voor onze stam kiezen in plaats van voor het zoeken naar de waarheid, brengen we de mensheid in de problemen.

De ondertitel van dit boek luidt: why the modern male is struggling. Tot voor kort vond ik het nogal hysterisch als iemand, meestal van uiterst-rechtse zijde, riep: de man is in crisis. Maar Of Boys and Men, door The New Yorker uitgeroepen tot een van de beste boeken van 2022, overtuigde me aan de hand van cijfers dat er toch echt wel wat aan de hand is: meisjes doen het veel beter dan jongens op school en de universiteit, vaders zien hun kinderen te weinig en worstelen met hun rol, en mannen plegen steeds meer zelfmoord en overdosen meer. Komt bij dat er een generatie jongens is opgegroeid die vooral veel kritiek op toxic masculinity heeft gehoord. Reeves legt uit hoe je het voor jongens kan opnemen zonder de vooruitgang van vrouwen teniet te doen.