Discover books about art & design from Thomas van Neerbos

Te veel mensen hebben Catcher in the Rye gelezen. Te weinig mensen deze Nine Stories. Misschien wel de beste verhalenbundel ooit.

Wat deze bundel onvergetelijk maakt zijn de kinderen die erin optreden. Het meisje in “A Perfect Day for Bananafish” - een verhaal over een laatste dag, het geweldige zusje en haar broertje in “For Esmé - with Love and Squalor” (mogelijk autobiografisch, Salinger was als sergeant gestationeerd in België en Frankrijk tijdens WWII) en in het laatste verhaal de tienjarige Teddy.

Die laatste is mijn lievelings. Teddy is een genie op een cruiseschip, waar we allemaal veel van kunnen leren.

Indrukwekkend hoe Salinger de taal van een kind en van een genie combineert in hoe Teddy denkt en praat. Teddy is oprecht tien én geniaal, en dat maakt hem zo bijzonder.

Ik ga vaker korte verhalen delen hier, vind dat als tekstschrijver misschien wel de mooiste kunstvorm. Gevonden en vrij, met veel ruimte voor de lezer. En dan is deze bundel les 1.

Salinger was eindeloos bezig zijn verhalen te herschrijven, te tunen. Elke zin is precies goed. Het knapste, alleen daarom al het lezen waard: er staat geen woord te veel in.

Koop een oude bundel en lees het op papier, geniet van een meester aan het werk.

In de meeste verhalen komt eerst de crisis en dan het succes, in dit boek is het succes er meteen. Dat maakt het heerlijk lezen én origineel.

Dit fijne boek gaat over twee jonge mensen die games maken. Je kijkt met ze mee naar het proces daarachter (erg leuk en heerlijk voor iedereen die zich nog het moment herinnert dat zo voor het eerst Mario van links naar rechts over een scherm zagen rennen) en je kijkt terug op hoe ze zijn geworden wie ze zijn.

De taal is simpel en direct, waardoor trots ruzie, depressie, pijn en xtc gebruik zo helder worden beschreven dat je het zelf kunt voelen.

Een speelse lofzang op het opnieuw proberen (in games heb je altijd nóg een leven) en op spelen in het algemeen, één van de mooiste dingen in ons leven die we vaak vergeten.

Na een epische film of levensgroot boek kan ik niet direct aan iets nieuws beginnen. Dan is een kort verhaal of dun boek ideaal, dit was perfect.

De verhalen van Keegan zijn vaker perfect.

Met zo weinig informatie karakters tot leven brengen, met precies genoeg woorden een sfeer creëren, spanning laten voelen.

In drie bladzijden was ik in het arme Ierland van de vorige eeuw, en de zomer van de hoofdpersoon die uit logeren gaat…

The Guardian:

“Keegan's lyrical novella was originally a New Yorker short story, but it has gained greatly from this expansion: the narrative breathes along with the child slowly detaching from her cramped, impoverished home and starting to unfurl, leaf-like, in an atmosphere of attentiveness. This is a story about liminal spaces: about having ‘room, and time to think’, about the shifting lines between secrecy and shame, and a child's burgeoning apprehension of the gap between what must be explicit and what need merely be implied.”

The New York Times:

“We critics are guilty of emphasizing, ad nauseam, the novella’s size. Our epithets (short, slim, brief) imply slightness, something lesser than, as if we owe the reader a trigger warning: not a novel.

But who doesn’t want to finish a book over the course of a weekend?

For those of you who do, the Irish writer Claire Keegan’s beautiful new novella, Foster, is no less likely to move you than any heaping 400-page tome you’ll read this year.”

Als je tussendoor iets wil lezen, of dit weekend iets bijzonders mee wil maken, lees dit!