Discover books about everything from Ruby Sanders

De verfilming is geweldig, maar de roman 'Wat ze zeiden' van Miriam Toews is al helemaal overdonderend. Het boek is één lang verslag (eigenlijk zijn het de notulen) van een gefictionaliseerde bijeenkomst van een groep vrouwen in een mennonitische gemeenschap. Zij komen samen om een beslissing te nemen over hun toekomst, nadat de vrouwen jarenlang zijn gedrogeerd en verkracht door de mannen uit hun gemeenschap.

Toews groeide zelf op in een Mennonitische gemeenschap in Canada en baseerde dit verhaal op een waargebeurd drama in een Mennonietenkolonie in Bolivia, waar zo'n 130 vrouwen tussen 2005 en 2009 door 'hun' mannen met veeverdovingsmiddelen gedrogeerd werden en stelselmatig verkracht bleken.

Dit boek is niet alleen schokkend maar ook hoopvol over de macht die vrouwen als collectief kunnen afdwingen. Ook onderzoekt Toews de filosofische antwoorden op de misdrijven en de positie van vrouwen in een dergelijke streng-religieuze gemeenschap.

Nooit eerder een vergelijkbare roman gelezen. Emy Koopman combineert een verslag van een persoonlijke, kwetsbare liefdesaffaire met filosofische overpeinzingen over verliefdheid, vrouwelijkheid, de vraag hoe je eigenlijk heelhuids een verliefdheid doorkomt als feminist (moeizaam) en of je het morele gelijk aan je kant kunt houden in de rommeligheid van een liefdesleven (ook moeizaam). Heel intelligent geschreven, bij vlagen griezelig herkenbaar en vaak ontroerend.

Wat een parel, dit boek. Je wordt heen en weer geslingerd tussen ongeloof en hilariteit. Van hardop-lachen om de grappige, kluchtige scenes, naar kauwen op de über-intellectuele uiteenzettingen over de geschiedenis van het jodendom, en tot slot met de handen in het haar van verbijstering - het verhaal is gebaseerd op een waargebeurde anekdote van de beroemde literatuurcriticus Harold Bloom, die eind jaren vijftig een obscure, Israëlische wetenschapper moest ontvangen op Yale.

Zijn naam: Benzion Netanyahu. Deze Benzion kwam niet alleen maar bracht zijn hele, onaangepaste en onbeschofte gezin mee, onder wie zijn tienerzoon Benyamin. Dé Benyamin Netanyahu dus.

Wonderlijk en taalkundig wonderschoon boek van Joshua Cohen, waarmee hij zijn vaste uitgever niet kon overtuigen en uiteindelijk na een lange zoektocht alleen één kleine uitgeverij vond die het wilde hebben, maar waar hij vorig jaar volkomen terecht een Pulitzer mee won.

Mariana Enríquez (1973) is een van de origineelste schrijvers uit Latijns-Amerika van dit moment. Haar werk wordt omschreven als literaire horror: ze vermengde in haar roman 'Ons deel van de nacht' horror met de recente gewelddadige geschiedenis van Argentinië. De vorig jaar in Nederlandse vertaling verschenen bundel 'De gevaren van roken in bed' staat vol korte verhalen met lugubere wendingen: een meisje erft de vloek van de familie en geesten van zwerfkinderen dolen door de straten. Tegelijkertijd zijn de verhalen ook geestig, en zeggen ze veel over de mens en de samenleving.

Zelf zegt Enríquez: ‘Realisme voelt vaak te beperkt om de realiteit van opgroeien in Latijns-Amerika mee te beschrijven. Of dat nu gaat over kinderen die verdwijnen, drugsoorlogen of spaargeld dat van de een op de andere dag verdampt is. Realisme zou die vaak absurde en gewelddadige werkelijkheid afvlakken. Daardoor ga je op zoek naar bovennatuurlijke elementen. Maar het is niet het goudomrande magisch realisme waar Latijns-Amerikaanse literatuur om bekend staat. Dit is donkerder. Je kunt ons zien als de duistere tegenhangers van de magisch realisten.

Zij gebruikten net als wij bovennatuurlijke elementen om onze absurde realiteit mee te beschrijven. Maar de generatie van García Márquez staat voor een continent dat met hoop naar de toekomst keek. Mijn generatie kijkt gedesillusioneerd, droevig, naar het continent. Het gáát niet beter. En de humor is eruit, wat zich vertaalt in fictie.”