Discover books about everything from Julien Althuisius

Ik hou van korte verhalen. Hoe korter hoe beter. Zeker op vakantie, zeker op vakantie met kinderen. Heb nu een stuk of vier - totaal verschillende - verhalen gelezen van deze bundel van Tobias Wolff (David Sedaris is fan van hem, zo kwam ik er ook op) en het is allemaal gewoon heel goed. Hij schrijft tegelijkertijd sierlijk en direct, zonder hoekig of kunstmatig stoer of pompeus over te komen, met steeds weer interessante personages waar je meer van wil weten.

Niet de serie kijken, of misschien later pas de serie kijken. Maar eerst dit fantastisch geschreven, meeslepende en epische meesterwerk van Neil Gaiman lezen. Een hedendaagse Odyssee met goden, halfgoden, mytische wezens tegen de achtergrond van hedendaags Amerika.

Hou helemaal niet van fantasy in literatuur, maar dit boek overstijgt genre.

Gaat geen avond voorbij dat ik niet lig te hikken van het lachen. A Carnival of Snackery is min of meer een greep uit de dagboeken die David Sedaris bij hield tussen 2003 en 2020. Soms zijn de stukjes een paar zinnetjes, soms enkele pagina’s. Soms gebeurt er niets, soms wil je iets drie keer lezen omdat het zo geestig is.

Maar Sedaris kan niet alleen heel grappig zijn; zijn tragische, verdrietige stukjes zijn minstens even goed. Dit boek is de zoveelste bevestiging van zijn brille.

Al een jaar of twintig oud deze. Desalniettemin een onmisbaar boek voor iedereen die in Amsterdam woont, er heeft gewoond of gewoon houdt van buitengewoon goed opgeschreven geschiedenisverhalen.

Aan de hand van kleine verhalen over bekende en minder bekende individuen vertelt Mak de hele geschiedenis van Amsterdam; van hutje aan het water tot de stad die het nu is.

Kleine incidenten en grote kruisverbanden, naadloos aan elkaar geregen door een grootse verteller.

Niemand die mooier en treffender over surfen en surfcultuur schrijft dan William Finnegan.

Finnegan, die voor The New Yorker schrijft, hield zijn leven lang aantekeningen van zijn surfsessies bij en verwerkte die uiteindelijk in deze geweldige, sierlijke autobiografie. Ook voor niet-surfers het lezen meer dan waard.

En als dit allemaal niet aanbeveling genoeg is; hij won er een Pulitzer mee.

Hij schreef begin jaren negentig ook voor The New Yorker een prachtig tweeluik over surfcultuur in San Francisco. Als een heel boek wat veel lijkt, lees dan eerst deze verhalen.

http://www.newyorker.com/magazine/1992/08/24/playing-docs-games-part-one

http://www.newyorker.com/magazine/1992/08/31/playing-docs-games-part-two

Een moderne klassieker, zeker nu in/tijdens/na de pandemie. Verhaal in het kort: een griepvirus legt de wereld volledig plat. Het boek volgt verschillende mensen die in die nieuwe wereld hun weg proberen te vinden.

Een bijzonder mooi en meeslepend verhaal dat Emily St John Mandel prachtig opgeschreven heeft.