Discover articles about sustainability from anyone

Ok. Niemand leest hele New Yorker artikelen - maar deze wel. Het is zó goed! We moeten allemaal onze reizen opnieuw bezien. Door dit artikel weet ik hoe.

Een oprecht nieuwe kijk op wat reizen is. Nooit werd onze vreemde lofzang op het reizen zo goed beschreven als in dit artikel, hieronder een paar geestige gedachten:

Denk eens over je eigen reizen zoals je over die van anderen denkt:

- Je wil zelf wel reizen maar geen toeristen in je stad.

- Je wil vertellen over jouw reis maar niet luisteren naar de reisverhalen van anderen.

We vertellen nooit echt over wat we meemaken, blijven steken in de beweging…

“Tourism is marked by its locomotive character. “I went to France.” O.K., but what did you do there? “I went to the Louvre.” O.K., but what did you do there? “I went to see the ‘Mona Lisa.’ ” That is, before quickly moving on: apparently, many people spend just fifteen seconds looking at the “Mona Lisa.” It’s locomotion all the way down.”

We valideren de waarde van onze reizen via anderen. Hun kennis, hun checklist, hun ansichtkaart:

“The tourist is a deferential character. He outsources the vindication of his experiences to the ethnologist, to postcards, to conventional wisdom about what you are or are not supposed to do in a place. This deference, this “openness to experience,” is exactly what renders the tourist incapable of experience.”

“Travel gets branded as an achievement: see interesting places, have interesting experiences, become interesting people. Is that what it really is? Pessoa, Emerson, and Chesterton believed that travel, far from putting us in touch with humanity, divorced us from it. Travel turns us into the worst version of ourselves while convincing us that we’re at our best. Call this the traveller’s delusion.”

Reizen verandert ons niet, of maar voor heel even…

“The single most important fact about tourism is this: we already know what we will be like when we return.

Travel is a boomerang. It drops you right where you started.” (afbeelding 2)

Reizen is dus vooral even ontsnappen, waarom moet het dan meer zijn?

“Travel is fun, so it is not mysterious that we like it. What is mysterious is why we imbue it with a vast significance, an aura of virtue. If a vacation is merely the pursuit of unchanging change, an embrace of nothing, why insist on its meaning?”

“You don’t like to think about the fact that someday you will do nothing and be nobody. You will only allow yourself to preview this experience when you can disguise it in a narrative about how you are doing many exciting and edifying things.”

Daarom, in het kort, in de woorden van Fernando Pessoa:

“Ah, let those who don’t exist travel! Travel is for those who cannot feel… Only extreme poverty of the imagination justifies having to move around to feel.”

Laten we vaker blijven waar we zijn. Elke plek heeft iets moois. Leer je eigen plek kennen. En weet wat je doet als je reist.

Een must read artikel voor iedereen die in de mode werkt of weleens kleding koopt. Yes iedereen dus. Waarom? Read and see.

Kleine preview:

Ik ben het er volledig mee eens dat fabrieksmanagers hun arbeiders een fatsoenlijk loon moeten betalen. Maar waarom stelt niemand de vraag waarom dat zo moeilijk is? Merken gebruiken, of misbruiken, hun macht om de (financiële) risico’s van kledingproductie op ons af te schuiven. De oorsprong van duurzaamheidsbeleid gaat in veel opzichten over wettelijke naleving – het is ontworpen als manier om de verantwoordelijkheid van merken naar de fabrikanten te schuiven. De taak van merken is nu: controleren of die fabrikanten zich wel houden aan hun regels.’

Emy raakt met dit artikel (er komt nog een vervolg) een belangrijke snaar. Welke verantwoordelijkheden hebben de bedrijven in het productieproces? Op dit moment zijn de machtsverhoudingen erg scheef. De producenten zijn zo afhankelijk van de merken/bedrijven dat ze vaak tot wanhopige keuzes gedreven worden. Om vervolgens weer afgerekend te worden op hun keuzes.

Wat mij betreft ligt onze consumptiedrang en onze behoefte aan bodemprijzen hier wel deels aan ten grondslag.

Stemmen doe je niet alleen in het stemhokje, dat doe je ook dagelijks met je portemonnee. Waar draag jij aan bij met jouw dagelijkse aankoopkeuzes?

Zo interessant dit: de gezondste en meest biodiverse bossen zijn die bossen die door inheemse bevolkingsgroepen worden bewoond. Er hóéft geen tegenstelling te zijn tussen de belangen van mensen en de overige natuur.

Wat kun je zélf doen voor betere biodiversiteit? Nou, verrassend veel, volgens deze wetenschappers van Naturalis:

“Je kunt het ook dichter bij huis houden, letterlijk, zoals in je achtertuin of op je balkon. Deze miniatuurnatuur biedt misschien geen ruimte aan dassen of zeearenden, maar wel aan de groep met veruit de grootste soortenrijkdom onder de dieren: insecten. Zij vormen een belangrijk deel van de biodiversiteit, dus als je daar iets voor wilt doen, dan doe je er goed aan insecten te helpen. En dat kan gemakkelijk.

Zorg bijvoorbeeld dat je inheemse planten in je tuin zet. Dat aparte struikje uit Japan is misschien wel mooi, maar oninteressant of zelfs oneetbaar voor insecten van hier. Ze zijn er niet op afgestemd, in tegenstelling tot inheemse planten waarmee ze zijn geëvolueerd. Veel soorten insecten zijn zelfs afhankelijk van slechts één of een beperkt aantal planten. De dagpauwoog, Aglais io, bijvoorbeeld, lust als rups niets anders dan brandnetel, Urtica sp. Hoe meer verschillende planten, hoe meer verschillende soorten die erop kunnen leven, dus hoe groter de biodiversiteit. Zitten er aan al die variatie aan planten ook nog van april tot september bloemen, dan heb je een insectenparadijs. En als je die inheemse planten in een tuincentrum koopt, let er dan op dat ze gekweekt zijn zonder gif, anders lok je de insecten een dodelijke val in.

Iets anders wat je kunt doen, is tegels verwijderen. Zo zijn er vele soorten insecten die zich alleen kunnen handhaven in een bepaalde omgeving en die zal veranderen als het klimaat verandert. Als dat type omgeving al blijft bestaan, zal de locatie ervan opschuiven, maar lang niet alle soorten zijn in staat om op tijd achter die verschuiving aan te rennen, vliegen, kruipen of zwemmen. Groene tuinen in stedelijk gebied verbinden natuurgebieden aan weerszijden en bieden daarmee een vluchtroute.

Je kunt ook dingen laten. Luiheid loont. Wieden hoeft niet altijd, bijvoorbeeld. Wat is komen aanwaaien, voelt zich kennelijk thuis op die plek. Zo kom je gratis aan die inheemse planten. Blaadjes die daartussen zijn gedwarreld, kun je ook gewoon laten liggen, want die vormen niet alleen een natuurlijke laag mulch, maar ook een prima omgeving voor allerlei zes- en minder- of meerpotig leuks. Bladblazers hoef je dus nooit meer te hanteren. Dat is gelijk goed voor je ecologische voetafdruk.”

(Natuurlijk is dit niet genoeg om de Amazone te redden, maar sociale en politieke verandering begint wel degelijk bij individueel gedrag)

Lees verder:

Brazilië, Indonesië en Congo willen een alliantie sluiten om hun regenwouden (de helft van al het tropische regenbos van de wereld) te redden. ‘Een OPEC van de regenwouden’, om ontbossing te stoppen en ecosystemen te herstellen. “This deal could be a promising step forward, as long as Indigenous peoples and local communities are fully consulted in the process and their rights and leadership respected. These three ecosystems are critical for the ecological stability of the world, and the answer for these forests to thrive lies with the people that live in them.”

Ik kan af en toe moedeloos worden als ik nadenk over de toekomst en ons onvermogen om het roer om te gooien. Maar als ik dan Het principe van optimisme lees – de nieuwsbrief van Pepijn Vloemans (tevens Mohi expert!) – realiseer ik me dat er tegelijkertijd heel hard gewerkt wordt aan technologische oplossingen.

Lokaal eten is niet per se beter qua voetafdruk, plasticverpakking niet slecht als het verspilling van voedsel tegengaat, vlees in beperkte mate is vaak gezonder (en betaalbaarder) dan ultra-processed vleesvervangers. Je hoeft het niet met alles eens te zijn wat Louise Fresco hier zegt, maar er staat veel zinnigs tussen, en ik vrees dat veel goedbedoelende mensen hier een blinde vlek voor hebben.

“En tegenwoordig onderscheiden mensen zich ook met eigen opgelegde voorkeuren’, zegt Fresco. ‘Als jij een flat white met havermelk bestelt, druk je je identiteit uit. Het is geen toeval dat zo veel influencers zich op voedsel richten, en laten weten dat ze elke dag met een groene smoothie beginnen. Ze hebben het over gezondheid en schoonheid, terwijl de relaties veel complexer zijn dan ze worden voorgesteld. Mensen willen zo bijna een nieuwe religieuze groep creëren.”

Lees het hele interview:

Heel interessant: meteorologen leren harde data te combineren met inheemse Afrikaanse kennis over het weersvoorspellende gedrag van planten en dieren, met betere weermodellen tot gevolg.

“We hebben het hier over eeuwenoude gebruiken – die verdienen onze aandacht, om begrepen en behouden te worden.’ De meteoroloog werkt aan een boek over de kennis van de Nganyi. ‘Planten en dieren weten vaak eerder wat eraan komt dan mensen. Maar dat moet je wel kunnen lezen.’

Een wandeling om de kraal van Ole Wuapari laat zien hoe zo’n lezing werkt. Met zijn wandelstok port de Masai-oudste zachtjes in een mierenhoop, rondom de gaten krioelt een kolonie zwarte mieren. ‘Als het gaat regenen’, legt hij uit, ‘dan lopen de mieren veel verder. Nu blijven ze bij hun nest, ze willen niet weg.’

De acacia’s tonen zich wat optimistischer: uit de takken piepen kleine groene blaadjes, een voorteken dat er weer wat druppels gaan vallen. Genoeg zal het niet zijn, vreest Ole Wuapari: ‘Buitjes.’ Zijn wandelstok wijst nu omhoog. ‘De wolken vliegen over, maar er gebeurt niets. Ik denk niet dat het nog echt gaat regenen. Tenzij we de ster zien.’”

Mooi stuk van Saskia Houttuin in de Volkskrant. Via Joost Bastmeijer.

In een wereld waar alles over verticale groei lijkt te gaan en aandeelhouders en investeerders constant aandringen op grotere winstmarges, is het verfrissend om bedrijven te leren kennen die niet alleen een winstoogmerk hebben. Bedrijven die via hun business model hun best doen een positieve impact te hebben. Emy Demkes schreef hier een boeiend artikel over.