Discover articles about everything from Ben Thomas van Neerbos

De tijd van lijstjes en dan vertrouw ik The New Yorker wel. Zeker als Fintan O’Toole, Checkout 19 en de fenomenale cover van The Book of Goose erop staan…

Een iets te Amerikaanse blik op wat belangrijk is genoeg moois, blader (voelt toch vrolijker dan scrollen) er zelf lekker doorheen en kijk wat je aanspreekt.

We hebben 4000 weken.

Dat is even schrikken.

Dat betekent namelijk dat ik er nog ongeveer 2000 heb. En het zijn niet alleen de weken die eindig zijn. Ik heb nog 400 boeken te lezen, 200 weekendjes weg, 40 zomers, 10 WK’s… Qua contactmomenten met sommige mensen (zoals mijn ouders) zit ik al boven de 90% van wat ik ooit ga hebben. En alles wat ik al heb gehad komt nooit meer terug.

Ik deel deze sombere weetjes hier toch, want ik heb er iets van geleerd. Als je nog 30 jaarlijkse uitjes hebt die je erg leuk vindt, moet je ze niet afzeggen voor werk. Als je mensen van wie je houdt omdat ze in het buitenland wonen nog maar 10 keer kunt zien, spaar om een keer extra te gaan. Verminder de stomme dingen, verdubbel de leuke.

En als je in een doorwaakte nacht met een baby op je buik smacht naar het moment dat ze in haar eigen bedje slaapt; bedenk dan: hoeveel nachten gaat dit mensje nog op mijn buik slapen?

Geniet ervan.

Stiekem Stoppen. Op werk niet die afschuwelijke ‘volle 200%’ geven, maar gewoon doen wat was afgesproken.

Een van de meest genuanceerde stukken die ik las over dit fenomeen. Over wat we kunnen leren van verschillende generaties, hoe elke generatie worstelde met werk en hoe onhandig die Boomer-boodschap van “volg je passie” voor hun kinderen (Gen X en Millennials) was.

Uiteindelijk moeten we ons allemaal tot werk verhouden. Dus moeten we uiteindelijk zelf bepalen wat we met dit ‘stiekem stoppen’ kunnen doen, op onze eigen manier…

En bedenken hoe werk voor jou past in een goed geleefd leven.

Ik hou van levenslessen, vooral lessen die niet klinken alsof ze uit een zelhulpboek komen. Dit is een heerlijke collectie.

Hieronder een paar van mijn lievelings-lessen uit het artikel. De eerste gebruik ik nu als freelancer voor het kiezen van klussen, de laatste kan ik als speechschrijver alleen maar van harte beamen:

Als je het aandurft om een eigen gevoel te delen op het podium, zal je publiek dat gevoel niet alleen herkennen en waarderen, maar ook zelf ervaren - en zo maak je echt samen wat mee.

“When you get invited to something in the future, ask yourself, Would I do this tomorrow?

Ignore what they are thinking of you because they are not thinking of you.

Denying or deflecting a compliment is rude. Accept it with thanks.

Getting cheated occasionally is a small price to pay for trusting the best in everyone, because when you trust the best in others, they will treat you the best.

If you’re giving a speech, be vulnerable. Fall on the audience members and let them catch you. They will.”

In vervolg op mijn meest gedeelde post hier op mohi (Quiet Quitting): het recht ‘not to be fun’.

In Frankrijk (toch al het land van ‘s avonds geen mails beantwoorden en rustig en goed lunchen) heeft een hoge rechtbank bepaald dat werknemers niet verplicht kunnen worden om mee te doen aan borrels en andere ‘leuke’ dingen van hun bedrijf.

🎈

Je hoeft geen 120% te geven, en je mag nee zeggen tegen borrels, vrolijke sport-uitjes en weekends weg - die bij de meeste bedrijven lijken te gaan om heel veel drinken zonder de controle helemaal te verliezen.

Ikzelf zie, ook als directeur, wel de waarde van buiten kantoor samen zijn, elkaar als mens ontmoeten en spelenderwijs leren. Maar dat moet vrijwillig zijn, en je moet als organisatie proberen te zorgen dat het past bij iedereen, en die genoemde waarde echt toevoegt.

Veel belangrijker: die ‘vrolijkheid’ mag geen vervanging zijn van zekerheid, gelijke behandeling en betaling, flexibiliteit en respect.

Ik denk dat mensen meer behoefte hebben aan een een paar vrije dagen bij bijvoorbeeld liefdesverdriet of een verhuizing, dan aan drinken na werk.

Misschien moet je als team samen bepalen hoe ‘fun’ eruit ziet, en hoe je die extra uren samen besteed, of juist alleen.

“Nobody wants a field trip at the expense of a generous vacation allowance - and, as I’ve written, women disproportionately bear the costs of having to attend social events outside of working hours. Plenty of people these days don’t even want to come into the office to work, much less to play. For some employees, though, one of the attractive points of office work is its calm and quiet atmosphere, serving as an orderly counterpoint to the chaos of personal life. If you are one of them, the French ruling may offer inspiration.”

Voor wie hier niet al op TikTok zit; blijf er weg. Als de helft van dit artikel klopt is TikTok de crack van onze telefoon, als alles klopt is plezier de nieuwe pijn in mondiale oorlogsvoering.

Een uniek algoritme, extra korte content, nul ethiek en hypnose achtige aanpak maakt het de meest succesvolle app in de geschiedenis.

En de meest gevaarlijke:

“The result is a system that’s unsurpassed at figuring you out. And once it’s figured you out, it can then show you what it needs to in order to addict you.”

“There’s research showing a strong association between smartphone addiction and “digital dementia,” an umbrella term for the onset of anxiety and depression and the deterioration of memory, attention span, self-esteem, and impulse control (the last of which increases the addiction).”

“We’ll surely sound like alarmists; TikTok destroys so gradually that it seems harmless. But if the app is a time-bomb that’ll wreck a whole generation years from now, then we can’t wait till its effects are apparent before acting.”

Dit mooie artikel gaat over echte privacy. Niet de politieke privacy, of andermans ogen, maar privacy van je eigen blik.

Woolf beschrijft het “vasthouden van het leven zonder het te bekijken. Een cadeau dat je niet open maakt”. Dus we zouden dingen onbeschreven, ongespecificeerd, en onbekend moeten houden. Dan blijven ze het mooist en voel je ze het best.

Ik ben het daar helemaal mee eens. In een tijd van dankboeken, budget-apps, optimalisatie, stappen tellen en zelfanalyse is het extra moeilijk maar ook extra prachtig om dingen gewoon te ondergaan. Met je ogen half dicht. Of mensen in je leven gewoon te laten, te accepteren dat ze een stuk hebben dat niet van jou is.

“Usually, we think of social media as a forum for exhibitionism. But, inevitably, the cataloguing of everyday things and thoughts reaches its own limits; it ends up emphasizing what can’t be shared. Talking so freely about your life helps you to know the weight of those feelings which are too vague, or too spiritual, to express—left unspoken and unexplored. “Sharing” is, in fact, the opposite of what we do: we rehearse a limited openness so that we can feel the solidity of our own private selves.”

Je ziet iets moois en kijkt ernaar. Geen foto voor anderen of voor later, of in je agenda zetten hoe je vaker mooie dingen moet bekijken, of grote gedachten over wat schoonheid is.

Gewoon meemaken en verder niets.

Maar het is voor jullie vast iets anders. Dat is ook goed. Lees het artikel en bevrijdt jezelf van die meest kritische blik: je eigen.

Heb zelf weinig met antroposofie te maken gehad maar deze levensfases in periodes van precies 7 jaar passen zó goed dat ik ze toch wil delen.

Het leven in periodes van 7 jaar: 0-7, 7-14, 14-21 enzovoort. Het klopt op de een of andere manier, voor mij én veel mensen om me heen. Op die leeftijden (14, 21, 28, 42) gebeurde er steeds iets nieuws, iets dat ongeveer 7 jaar zou duren…

Dat waren trouwens bij mij zelden de dingen die in dit artikel worden beschreven. De fase van de ‘schoonheid’ begon bij mij pas bij 14, en op m’n 21e had ik niet bepaald de fase van de ‘verfijning’, eerder die van ‘worsteling en inactiviteit’. Het lijkt me ook onzin dat er maar 10 fases van 7 jaar zijn, ik ga me van m’n 70e tot m’n 109e echt nog wel opnieuw uitvinden 🐢

En toch, er zit iets in, wat het voor jullie ook is.

Ik heb gezaaid van m’n 28e tot m’n 35e, en geoogst en gezocht naar mezelf tot vorig jaar. Zit nu in het begin van de uniciteit, en ik voel het wel.

Zin in het overzicht over 6 jaar!