Discover articles about art & design from Thomas van Neerbos

De tijd van lijstjes en dan vertrouw ik The New Yorker wel. Zeker als Fintan O’Toole, Checkout 19 en de fenomenale cover van The Book of Goose erop staan…

Een iets te Amerikaanse blik op wat belangrijk is genoeg moois, blader (voelt toch vrolijker dan scrollen) er zelf lekker doorheen en kijk wat je aanspreekt.

Zoek een kleine bioscoop. Ga op een dinsdagochtend. Koop geen popcorn. Zet je telefoon uit. Ga zitten en laat het gebeuren…

En dan het liefst meer dan drie uur lang.

Immersive is het woord. Onderdompelen. Lange films doen iets met je, dat geloof ik echt. En ik hou van ze.

Dat begon bewust met Lord of the Rings, maar eerder al onbewust met Dances with Wolves… Ik denk dat iedereen die dit leest een bijzondere band heeft met een echt lange film; Titanic, The Godfather II, The Sound of Music.

Daarom, na een paar keer een lofzang op het korte verhaal, nu juist een ode aan de lange film - met dit lekkere artikel van The New Yorker, voor de filmliefhebbers hier.

“Commercially, length has often worked. Not only was Hollywood’s longtime box-office champion the nearly four-hour-long “Gone with the Wind” but, in Hollywood’s troubled fifties and sixties, such three-hour-plus films as “The Ten Commandments,” “Ben-Hur,” “Spartacus,” and “Lawrence of Arabia” were major hits, as were “My Fair Lady,” and “Camelot,” one minute from it. Then “Fiddler on the Roof,” “The Godfather: Part II,” and “The Deer Hunter” were among the biggest hits of the following decade. In recent years, the length of the leading box-office champions has, on average, increased, with such films as “Dances with Wolves,” “Schindler’s List,” “Titanic,” “The Lord of the Rings: The Return of the King,” “King Kong,” and “Pearl Harbor.

…

The long film is without conventions—it’s like turning a football field, with its sidelines and yard lines, into an open field, unmarked and unbounded and in demand of exploration, offering filmmakers the opportunity to discover the unknown at the risk of getting lost. What such length provides is more of whatever a filmmaker has to offer, more self-revelation, for better or worse.

…

Ordinary filmmakers make long movies mere slogs: those whose ambition exceeds their artistry reveal their public-facing strivings and pleadings for recognition; but, for the greats, such as Scorsese, it’s a canvas as big as the world.”

🤗

Voor wie een goed geïnformeerde keuze wil maken tussen Oppenheimer en Barbie.