Discover everything about everything from Haro Kraak

Dit is een boek dat eigenlijk niet zou moeten werken. Het zijn in wezen twee romans na elkaar. Op het eerste oog een krukkige compositie - zo plompverloren begint op de helft de tweede roman. Maar de compositie is juist erg slim, als je er oog voor hebt. Het eerste deel gaat over een 25-jarige vrouw die bij een uitgeverij werkt in New York en een zeer ongelijke affaire begint met een oude, zeer beroemde, zeer op Philip Roth lijkende schrijver. Hoe de machtsverhoudingen liggen blijkt al uit het feit dat hij haar nummer heeft, en zij niet het zijne. Het tweede deel gaat over een Iraakse Amerikaan die wordt vastgehouden op een vliegveld en wordt ondervraagd. De dwarsverbanden in de verhalen zijn subtiel. Het laatste hoofdstuk geeft een kleine hint wat de twee boeken verbindt.

In alle romans van Walter van den Berg keert hij terug naar de bepalende gebeurtenis in zijn leven: de man die zijn moeder sloeg. In 'Van dode mannen win je niet' vertelt hij dat verhaal vanuit het perspectief van de dader. Het is zijn beste vind ik. Je ziet hoe manipulatief de man is, je kruipt in zijn hoofd. En je leest hoe hij de zoon van zijn vriendin, een afgeleide van de auteur dus, probeert in te pakken. Van den Berg vertelde me eens in een interview dat hij zich zijn halve leven schuldig heeft gevoeld dat hij dat heeft laten gebeuren.

Een eigenzinnig en lichtvoetig drama dat is gesitueerd op de prachtige ruige Ierse kust in 1923. De keuze om Colin Farrell een goeiige, ietwat saaie man te laten spelen is verrassend en heel slim. Van de ene op de andere dag wordt hij door zijn beste vriend genegeerd. En dat maakt hem gek. De dialogen zijn heel erg fijn, subtiel en grappig.

Ik ben in korte tijd groot fan van Mike Birbiglia geworden nadat ik drie van zijn stand-upshows op Netflix heb gekeken. Ze zijn allemaal leuk, maar dit is de beste, omdat het zo'n heerlijk simpel en persoonlijk thema heeft: zijn liefdesgeschiedenis - die uiteraard rampzalig is. Hij is heel slim, keihard voor zichzelf en verder ga ik zijn humor niet uitleggen want daar wordt het zelden leuker van. Ga maar gewoon kijken.

Ik was benieuwd naar het vroege werk van Ruben Östlund (regisseur van Triangle of Sadness, The Square en Turist) en vond deze film uit 2011 op Eye Player (voor 3,50). Een indringend, duister verhaal over klasse en ras, met slechts een paar toetsen luchtigheid. Gebaseerd op een echte zaak waarbij een jeugdbende uit een achterbuurt in Göteborg tientallen middenklasse-kinderen scamde. Provocatief en nietsontziend, zeker niet zo satirisch en licht verteerbaar als zijn latere films. Erg sterk.

De beste roman die ik de afgelopen jaren las. Een moderne klassieker volgens Bas Heijne, en die heeft zoals wel vaker gelijk. Het verhaal is geïnspireerd op de moord op Marianne Vaatstra. Normaal gesproken zou zo'n waargebeurde insteek me een beetje afschrikken. Maar Middendorp weet de valkuilen van makkelijk psychologiserend proza te vermijden. Met zijn vederlichte fraaie stijl scheert hij heen en weer in de tijd. En zet een portret neer van een man die nukkig maar welwillend zijn ondergang tegemoet gaat.

Hoewel ik inmiddels een serieuze truecrime-verzadiging heb opgelopen, wist deze podcast me toch te verrassen en ver boven het genre uit te stijgen. Het begint met een rechter die de podcastmaker een tip geeft: een onschuldige man zit al 30 jaar vast voor de moord op zijn vrouw. Wat volgt zijn negen afleveringen van grote vertelkunst en subliem onderzoek.

Ik sluit mij aan bij de hype: kijk deze heerlijk absurde film over groteske welvaart, liefst in de bioscoop, lees er zo min mogelijk over vooraf en laat je meevoeren.

Een van de interessantste schrijvers van de laatste jaren vind ik Marijke Schermer. Haar tweede roman Noodweer is een prachtig en messcherp portret van een huwelijk en een huis die gelijktijdig ineenstorten. Haar derde - Liefde, als dat het is - is nog beter en gaat over een gezin waarin iedereen zijn eigen problemen heeft. Het knappe is dat ze voortdurend van perspectief wisselt, soms zelfs in één alinea, maar dat het nog steeds erg goed leesbaar is. Het vergt een bepaald soort zelfvertrouwen om over zoiets alledaags als een huwelijk of een gezin te schrijven en er toch iets volstrekts origineels van te maken. Schermer kan dat.

Ver voordat energierekeningen en inflatie de pan uitstegen, besloot Jonah Falke om de minderbedeelden en de verdrukten in de samenleving te portretteren. Hij bezoekt achterstandsbuurten, loopt mee bij de daklozenopvang, de ggz, een azc en de voedselbank en praat met ongedocumenteerden. Barmhartig en eerlijk schrijft hij alles op. Toen ik hem onlangs interviewde over het boek zei hij: 'Wat me stoort is dat armoede pas echt veel aandacht krijgt nu er aan de middenklasse wordt geknaagd.'